In 2005 verscheen er bij het Tswaert Der Duusternesse underground blackmetalmagazine een erg interessante “Doppelkultplatte” waarop tal van zwartgeblakerd goor uit België en Nederland gegroepeerd werd. Bij een blik op de tracklist blijkt dat het gros van de bands die aan de compilatie deelnamen al lang terziele is gegaan (Verloren, Wapenspraak & Drinkgelag, Iconoclasm, Zwartketterij, Fluisterwoud, …). D.R.E.P. ofte Drastically Reducing Earth’s Population, een Nederlandse blackmetalband die rond 1998 het levenslicht zag met leden die later zouden opduiken in Duivel, Grimm, Allfather en The Monolith Deathcult, leerde ik via deze dubbelaar kennen.

Het heeft echter nog bijna twintig jaar geduurd alvorens het trio met een debuut komt aanstormen (waarvan vorig jaar al een voorproevertje werd gelost). Oorspronkelijk was het de bedoeling dit kleinood als split met Fluisterwoud uit te brengen, maar uiteindelijk ging dat duivelse plan niet door. Wat de corona-epidemie slechts voor een klein deel kon realiseren, wilt D.R.E.P. nu blijkbaar op grote schaal verwezenlijken en dat met een plaatje dat slechts een kleine 25-tal minuten duurt, maar wel een spoor van dood en verderf nalaat.

Het feit dat D.R.E.P. zijn zwartgallige nihilisme en misantropie ten berde brengt op een verontreinigde stroom van geprogrammeerde drumbeats, maakt dat de band in de industriële hoek gesitueerd kan worden. Het grimmige en koude beeld van de fabriek op de cover maakt instant duidelijk wat je van D.R.E.P. kan verwachten: kille, grauwe en beenharde industriële black metal verpakt in eerder compacte songs waarvan de titels niets aan de verbeelding overlaten.

In nummers als “Wereldreinheid” en het oudje “Mensendamp“, dat ons 2 decennia terug in de tijd katapulteert, is weinig ruimte voor finesse en fijngevoeligheden en het vocale wisselspel tussen Havoque, Deportator en Kombustar doet vervaarlijke asbestblokken in het rond spatten. Als je denkt dat het niet extremer kan, doen de heren er met het korte, maar messcherpe “Beenderendans” nog een schepje verrotheid bovenop, hoewel het nummer verderop ook wat met smerige disharmonieën flirt. In het vrij rechtlijnige “Karkassenkoets” wordt het tempo eveneens serieus opgedreven, maar er is ook ruimte voor enige vorm van melodieuze gitaarleads. De twee laatste tracks zijn een tikkeltje langer en hier laat D.R.E.P. zich van een wat meer dynamische kant zien. Hoewel het aantal BPM in “Aardelating” doorgaans nog steeds aan de hoge kant is, ademt het wat rustigere einde toch iets meer. “Nedergang” onderscheidt zich het meest van de vijf andere splinterbommen daar het hier een meer atmosferisch getint nummer betreft dat ingetogen start met percussie en cleane gitaren. Wanneer de zang invalt krijgen we een nihilistische parlando voorgeschoteld met tal van amorele en misantropische mogelijkheden om het bevolkingsaantal drastisch te verminderen.

Dit langverwachte debuut van D.R.E.P. klinkt als een klok en is luistervoer voor fans van Zyklon-B, Mysticum, Niden-Div. 187 en Diabolicum. Hoewel de Nederlanders mijns inziens aan deze oernamen net niet kunnen tippen, komen ze toch aardig in de buurt van de industriële vuiligheid die deze bands in de tweede helft van de jaren ’90 op de mensheid loslieten. Een paar extra nummers had na al dat wachten echter nog wel welgekomen geweest.

JOKKE: 82/100

D.R.E.P. – Drastically reducing earth’s population (Nomad Snakepit Productions 2023)
1. Wereldreinheid
2. Mensendamp
3. Beenderendans
4. Karkassenkoets
5. Aardelating
6. Nedergang