Slidhr en beef want Joseph Deegan en co zijn terug van weg geweest en presenteren in de vorm van “White hart!” de lang verwachte opvolger van “The futile fires of man” uit 2018. In tussentijd was er wel nog de gesmaakte split met Akatechism, en dat blijkt dan ook de enige Slidhr-review te zijn die we in onze annalen hebben teruggevonden. Vreemd! De ‘co’ zijn anno 2023 de begenadigde IJslandse drummer Bjarni Einarsson (o.a. Sinmara, Wormlust en Almyrkvi), die deze Ierse visionair al een decennium lang bijstaat en de Duitse nieuwbakken bassist/zanger Stefan Dietz (o.a. Nocte Abducta).

De plechtstatige heldere zang die opener “The temple armoury” inluidt, grijpt ons meteen bij ons nekvel waarna Slidhr zijn omineus klinkende black metal over ons uitstort. De sound is helder maar lekker zwaar (en hierdoor ook wat naar death metal neigend) en allerlei subiele religieuze gezangen geven extra diepte en gelaagdheid aan de muziek. Ook het titelnummer wordt vocaal ingeleid, maar dan met een maniakele scream. Deegan’s bloed kookt van minachting voor veel van wat er gaande is op deze aardkloot en dat weet de Ier te kanaliseren in zijn composities. “White hart!” klinkt dan ook als gekanaliseerde woede. Het nummer overspoelt de zintuigen met maniakaal drumwerk, donderende baslijnen, bijtende riffs en een zinderende vocale vijandigheid. Zelfs wanneer Einarsson’s drumwerk overgaat in minder heftige, maar nog steeds verontrustende dubbelebaspatronen en de riffs in somberder dimensies afdalen, blijft de muziek zenuwslopend.

“Sacred defiance” is een meeslepende maalstroom van venijnige misantropische black metal. De naam van de band is afgeleid van de Sliðr, een rivier die door Hel stroomt, het land van de doden in de Noorse mythologie – een naam die past bij de duistere enigmatische kracht die veel van hun songs uitstralen. Door de integratie van religieus getinte zangkoren krijgt deze compositie wederom een sacraal randje aangemeten.

Tussen al die agressie is ook plaats voor eerder meeslepende passages zoals de start van “Trench offering” die heel sfeervol begint. Maar je voelt de spanning onderhuids gewoon beginnen opborrelen, totdat de druk op de ketel zo groot wordt dat er niets anders opzit dan stoom af te laten middels energieke blastbeats, vurige riffsalvo’s en bevlogen vocale razernij. Slidhr heeft nooit écht voorspelbaar geklonken en dompelt het nummer dan ook plotsklaps in doomwateren onder waarbij heldere zang en keyboards voor een epische toets zorgen. Het van Gregoriaanse gezangen voorziene “The bloodied tongue” is het meest gematigde nummer op “White hart!“, maar je voelt gewoon dat er onheil op til is, hoewel deze compositie geen uitbarsting in petto heeft.

“Wall of the reptile” neemt voortdurend een ander karakter aan en ook “What the gauntlet bestows” speelt een kleine zeven minuten lang met verschillende dynamieken gaande van sludgy ritmisch gebeuk ondersteund door theatrale cleane vocalen over meedogenloze knuppelslagen die de zartgeblakerde wilde vuurstormen van een uitputtende intensiteit voorzien tot een korte, maar mooie akoestische outro. De strop wordt in de beukend startende afsluiter “Hate’s noose tightens” nog één keer strak aangetrokken, maar wat verderop ontbinden Deegan en co nog een laatste maal al hun demonen en worden er onverwachts nog akoestische gitaren van stal gehaald.

Slidhr’s “White hart!” is een schitterende release vol dynamisch klinkende, goed gearrangeerde en spannende, modern klinkende black metal die trots uittorent boven het reeds imposant oeuvre van de band en deel uitmaakt van een behoorlijk sterk september/oktoberoffensief van Debemur Morti Productions

JOKKE: 88/100

Slidhr – White hart! (Debemur Morti Productions 2023)
1. The temple armoury
2. White hart!
3. Sacred defiance
4. Trench offering
5. What the gauntlet bestows
6. The bloodied tongue
7. Wall of the reptile
8. Hate’s noose tightens