Mooncitadel is een atmosferische blackmetalband uit Finland die in 2007 het levenslicht zag als Empire of Tharaphita, en sinds 2014 actief is onder de huidige naam. De band staat garant voor een verfijnde mix van symfonische elementen en folkinvloeden, verpakt in een ijzig, agressief blackmetalkader. Verwacht heroïsche melodieën met middeleeuwse toetsenpartijen, snijdende riffs, dynamisch drumwerk en een stevige scheut klassieke heavy metal.

Wat ons betreft bereikte Mooncitadel tot nu toe zijn hoogtepunt met het debuutalbum “Night’s scarlet symphonies” dat in 2020 door Werewolf Records uitgebracht werd. Dit stormachtige, heroïsche en van middeleeuwse visies doortrokken album leggen we nog met de nodige regelmaat op. In 2021 verscheen de “Onyx castles and silver keys” EP via Out of the Dungeon waarin de nodige Bathory- en Hades-invloeden nóg promoinenter aanwezig waren, net als een fors toegenomen dosis epische heavy metal. Na enkele jaren van stilte keert het duo — Stormheit (zang, gitaar, bas, keyboards) en Forthcaller of Black Gnosis and the Ancient Hyperborean Spirit (drums) — terug met “Stardawn usurper“. Wat begon als een EP groeide uit tot hun tweede full-length, ook al klokt het geheel met vier tracks op een bescheiden 34 minuten af.

De aftrap wordt gegeven met “Ordo templi borealis”, een nummer dat onmiskenbaar knipoogt naar de vikingperiode van Bathory, zij het met een kosmisch randje. Een bezwerende akoestische passage, doomy van toon en voorzien van cleane zang, vormt de basis. Het samenspel met de drum voelt echter wat rommelig aan, waardoor het geheel iets knulligs krijgt. De opzet is interessant, maar de uitvoering blijft wat achter. Toch is de toon gezet: Mooncitadel kiest op deze plaat voor een experimentelere aanpak.

De drie overblijvende nummers zijn epische composities van elk rond de negen à tien minuten, waarmee de Finnen alle ruimte nemen om buiten de lijntjes te kleuren. In “Procreation of the comet rider” zetten ze hun heavymetalvoorliefde in de verf met galopperende ritmes, rollende baslijnen, een verdwaalde hoge zanguithaal, melodieuze gitaarlijnen en flitsende solo’s. De krijszang dompelt het geheel onder in een zwartgeblakerd druïdenbrouwsel dat het epische karakter extra onderstreept.

“Assemble thy constellations, lord of silence!” opent met een lang uitgesponnen en op doomy tempo gespeelde intro waarin langzaam aanzwellende synths een sfeer oproepen die zweeft tussen fantasy, symfonie en kosmos. Pas halverwege schuift het drumwerk aan, met bombastische tomaanslagen en een opbouwende ritmiek die de spanning verhoogt. Hier werkt het samenspel wél goed, zelfs wanneer de drummer halverwege wat begint te improviseren. Gitaren blijven hier achterwege, wat het nummer volop richting dungeon synth en zelfs krautrock duwt — verrassend, maar effectief.

Het titelnummer sluit de plaat af met opzwepende riffs en galopperende drums in het verlengde van “Procreation of the comet rider”, al wordt hier venijn boven de vrolijkheid verkozen. Halverwege maakt de agressie plaats voor zoete melodieën en een spokenwordpassage, maar het geheel blijft overeind. Naar het einde toe duiken opnieuw heavymetalinvloeden op, en de finale weet zich moeiteloos te meten met het betere vikingwerk van Bathory en vroege Hades.

“Stardawn usurper” begon, zoals gezegd, als een experimentele EP en is uitgegroeid tot een onderhoudend en verfrissend album. Vooral “Assemble thy constellations, lord of silence!” verrast en laat horen dat Mooncitadel zich niet in een keurslijf laat dwingen. Alleen wanneer de band net iets té nadrukkelijk op heavy metal leunt, zoals in “Procreation of the comet rider”, zijn we iets minder overtuigd, maar dat is natuurlijk vooral ook een kwestie van smaak. Toch is dit een fascinerende stap in de evolutie van een band die nog lang niet uitgespeeld is.

JOKKE: 81/100

Mooncitadel – Stardawn usurper (Out Of The Dungeon 2025)
1. Ordo templi borealis
2. Procreation of the comet rider
3. Assemble thy constellations, lord of silence!
4. The stardawn usurper