Jef Whitehead hoort zeker thuis in het rijtje van beruchte en illustere (black) metal figuren. De controversiële Amerikaan is al meermaals met het gerecht in aanraking gekomen o.a. voor seksuele aanranding en huishoudelijk geweld. Deze, breed in de media uitgesmeerde vuile was resulteerde in het album “True traitor, true hore” (ik moet hier geen tekeningetje bij maken om je te vertellen aan wie dit album gericht was). De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zijn solo band Leviathan natuurlijk wel kende, en links of rechts wel eens wat songs heb beluisterd, maar echt onder de indruk van ’s mans werk was ik nooit (hoewel er op de “Verrater” compilatie wel een paar vree wijze songs staan). Ook na het zien van de driedelige “One man metal” documentaire (die ook de clowneske einzelgängers Xasthur en Striborg volgde) bleek dat Wrest een naargeestig individu is, nog steeds worstelend met zichzelf en de fucked up world rondom hem. De veelbesproken Decibel cover waarop hij met zijn zoon poseert en het recente interview met Noisey, trokken echter mijn aandacht en besloten om zijn nieuwste plaat “Scar sighted” toch maar eens deftig te checken. Na een duistere intro dringen de verwrongen riffs van “The smoke of their torment” je hersenpan binnen. Dit is wel wat andere koek dan wat ik van Wrest gewoon was.  Doordat de beste man terug de liefde van zijn leven gevonden heeft en het vaderschap zijn volle aandacht vraagt, verwacht je als luisteraar misschien een toegankelijker album. No way José! De rauwe black metal heeft met momenten (en voornamelijk in de twee openingstracks) dan wel plaats geruimd voor een veel warmer death metal georiënteerd basisgeluid (think The Ruins Of Beverast), de smeltkroes van Deathspell Omega/Blut Aus Nord dissonantie en trippende rituele ambient blijven voor een behoorlijk onbehaaglijk gevoel en destructief sfeertje zorgen. Voor de vocale aanpak hanteert Wrest nog wel de rauwe zwartmetalen salpetervocalen, die afgewisseld worden met een diepe vervormde stem (en me dikwijls doet denken aan zo’n kermisattractie lokstem). In “Gardens of coprolite” gaat het er bij momenten heel DSO jazzy aan toe. Een verre van gemakkelijke song die na ettelijke luisterbeurten wel tot één van de hoogtepunten van de plaat uitgegroeid is. De eindeloze gelaagdheid van de nummers, het grillige verloop van de songstructuren en de in een wazige mist verstopte details maken van deze plaat een vette kluif voor wie geen hapklare brok extreme metal zoekt. De psychedelische madness van “A veil is lifted” zou zo van de “Instinct: Decay” plaat van landgenoot Nachtmystium kunnen komen en in de titelsong, waarin Whitehead het experiment nog verder doordrijft, wordt de link met het ter zielen gegane Twilight natuurlijk snel gelegd. Ook hier doemt The Ruins Of Beverast als referentiepunt op en doen de diepe verhalende vocalen me soms aan Diabolical Masquerade denken. Zonder de meer dan dertig releases van Leviathan allen gehoord te hebben, ga ik er prat op dat geen enkel van voorgaande albums zo’n emotionele impact op mij zal hebben als deze “Scar sighted”. Ik ben nu al benieuwd of Wrest de ingeslagen weg op volgende albums verder gaat zetten, maar in tussentijd ga ik nog verder op zoek naar de donkere geheimen van deze plaat.

JOKKE: 84/100

Leviathan – Scar sighted (Profound Lore Records 2015)
1. –
2. The smoke of their torment
3. Dawn vibration
4. Gardens of coprolite
5. Wicked fields of calm
6. Within thrall
7. A veil is lifted
8. Scar sighted
9. All tongues toward
10. Aphōnos