Het Belgische Church Of Ra collectief heeft zijn gezanten reeds uitgestuurd in verscheidene sub-genres van het hardere werk zoals sludge, hardcore, grindcore, ambient en postcore. Black metal leek het nog te ontbreken puzzelstukje binnen het groter geheel, waarop leden van Oathbreaker, Amenra, Hessian en Rise And Fall besloten om Wiegedood in het leven te roepen. Verwacht je bij de term “black metal” hier echter niet aan een stel geschminkte panda’s die lofzangen brengen ter meerdere eer en glorie van de gehoornde, maar aan de atmosferische (some say hipster) variant van het genre, met een zeer grote vette knipoog naar de Amerikaanse Cascadian black metal scene. Klinkt misschien vreemd dat een Belgische band dit genre speelt? Welnee, je hoeft toch ook geen Zweedse band te zijn om Gothenburg death metal te maken of om aan de andere kant van de plas te wonen om Florida death metal te spelen? Wiegedood heeft bij mijn weten dan ook een monopolie op deze sub-stroming in ons vaderlandje. Daar waar collega’s meestal de pracht van Moeder Aarde prijzen, lijkt het trio, afgaand op de bandnaam, titel en songtitels, eerder het thema “dood” te bezingen, hoewel ik geen jota versta van de teksten die zanger/gitarist Levy uit zijn longen perst en geen idee heb of deze ook in het Nederlands gezongen worden. Openingstrack “Svanesang” legt meteen de zweep erop met een heerlijk snijdende gitaarriff ondersteund door het duidelijk in de mix hoorbare snare-geknuppel van vellenmepper Wim. Meteen moet ik aan een band als Ash Borer denken, wat absoluut als een compliment mag gelden. Halverwege de song valt de razernij stil om enkel nog wat gitaargetokkel over te houden, waardoor zowel de luisteraar als de muzikanten even naar adem kunnen happen alvorens terug een riff- en blastbeateruptie in te zetten. De bas is niet hoorbaar, omdat er simpelweg geen bassist aan te pas komt bij Wiegedood (wat we bijvoorbeeld ook bij een band als Sun Worship zien) en deze wordt eerlijk gezegd ook niet gemist. Het gitaarwerk in opvolger “Kwaad bloed” bevat enkele druppels Noorse hemoglobine en akoestische gitaar naar het einde toe. In de titeltrack gaat het er voor de drummer wat rustiger aan toe terwijl de gitaartandem een melodie op de luisteraar afvuurt die niet zou misstaan op een plaat van Wolves In The Throne Room. Afsluiter “Onder gaan” tovert twaalf minuten lang kippenvel op mijn armen en een brede grijns op mijn tronie. Wat een heerlijke song!  De repeterende riff op het einde bevat een spoken word stuk dat ingesproken werd door de Russische ex-vriendin van frontman Levy. Dit debuut heeft alles in huis om van Wiegedood een grote band te maken binnen de Cascadian stroming: goede songs, knap artwork van Stefaan Temmerman en een ruwe productie, waarin alle details toch goed hoorbaar zijn. Ook live ontketenen onze landgenoten een heuse wervelstorm, dus ga hen zeker checken op één van de vele opkomende live gigs.

JOKKE: 84/100

Wiegedood – De doden hebben het goed (Consouling Sounds 2015)
1. Svanesang
2. Kwaad bloed
3. De doden hebben het goed
4. Onder gaan