Het Duitse Morast leerden we kennen via de uitstekende split-single met landgenoten Ultha, waarop beide bands hun voorliefde voor old-school Bathory konden botvieren. Eerder verscheen nog een demo, maar met “Ancestral void” is het nu tijd voor het echte werk. Zes beukende songs die handelen over verlies, verdriet, kwaadheid en bitterheid, prijken er op deze eerste langspeler, die een hybride vorm van zwartgeblakerde sludge, doom en post-metal tegen ons trommelvlies ramt. De donkere en obscure atmosfeer die de nummers uitademen, is ontleend aan black metal, terwijl de monolithische riffs duidelijke sludge invloeden verraden – wat geen staatsgeheim is als je de andere bands van de leden er even op na gaat (Serpent Eater, Blackwhole, Grim Van Doom, Nightslug; etc.). “Ancestral void” voelt dan ook als een bootrit bij twaalf beaufort die je nekspieren doet meedeinen op de torenhoge massieve mokergolven. Het warm water wordt alleszins niet uitgevonden op deze plaat, maar Morast speelt de dertien-in-een-dozijn bands die in deze niche ondertussen operatief zijn wel vakkundig naar huis, met songs die door merg en been gaan. De onderlinge verschillen tussen de nummers mogen dan al subtiel zijn, het draagt wel bij aan de eenheid van de plaat. “Sakkryfyced“, “Compulsion” en “Lost” zijn de meest slepende en dreigende doombeestjes op het album, terwijl de rest net een tikkeltje meer uptempo – of minder downtempo beter gezegd – is. De afsluitende titelsong heeft een meebrulrefrein dat primaire oergevoelens opwekt en doet na afloop de drang ontstaan om de naald terug in het eerste spoor te leggen. Laat Morast de komende jaren de abyssale leegte maar invullen die het geniale Planks achter zich heeft gelaten. Liefhebbers van Thou, Celeste en Opium Lord weten wat doen. Een ideale band om in de Antwerpse Music City de kalk uit het plafond te komen knallen!

JOKKE: 86/100

Morast – Ancestral Void (Totenmusik/Ván Records 2017)
1. Crescent
2. Forlorn
3. Sakkryfyced
4. Compulsion
5. Loss
6. Ancestral void