“The lesser God“, het in 2017 verschenen debuutalbum van het Amerikaanse Dumal, had eigenlijk best meer aandacht mogen krijgen, want we beschouwen dit werk als ondergewaardeerd, hoewel de eerlijkheid ons gebied te zeggen dat deze plaat ook bij ons wat ondergesneeuwd geraakte in de stortvloed aan nieuwe releases. Gelukkig zorgt het verschijnen van de opvolger “The confessor” dat we het debuut nog eens kunnen afstoffen. Met “The confessor” en diens geweldige opener “Devour the child” gaat het uit Pennsylvania afkomstige trio resoluut verder daar waar “Spring will never come“, de afsluiter van de voorganger, drie jaar geleden ophield. Riff-georiënteerde black met een groot oor voor catchy melodieën zonder agressie en verbetenheid echter uit het oog te verliezen. Het amalgaam aan Scandinavische en niet-Scandinavische referenties uit mijn vorige review gaat nog steeds op. Taake voor de kille grimmigheid, Arckanum voor de heidense en folky invloed in het riffwerk, Sacramentum voor de Zweedse melodieuze insteek, Mgła voor de goed in het gehoor liggende catchiness en Drudkh voor de melancholie. Werkelijk de ene na de andere gave riff wordt op ons afgevuurd en voor ademhappen is er deze keer geen ruimte gelaten, hoewel het tempo natuurlijk ook geen drie kwartier lang strak aangespannen blijft. Zo is afsluiter “Amalgamation: Time, space, and circumstance” een heerlijke mid-tempo kraker en ook “Through fields of peasant graves“, dat met zeven en een halve minuut speeltijd de langste compositie op de plaat is, kent een meer langzame ingetogen instrumentale en atmosferische aanloop. Vocaal gezien leunt het stemgeluid van zanger/bassist Adam Siatkowski naar dat van Nachtmystium’s enfant terrible Blake Judd, een mooie referentie wat mij betreft. Dumal musiceert de hele rit lang op een hoog niveau wat het dan ook moeilijk maakt om uitschieters op te sommen, hoewel nummers als de opzwepende en mee headbangbare opener “Devour the child“, het naar Nachtmystium neigende “Some ritual” en het venijnige godslasterende “Black tendrils of Christ” er misschien nog net een tikkeltje bovenuit steken. Wat een hels trio om je plaat mee te openen, maar zoals gezegd wordt het hoge niveau constant aangehouden en kakt de plaat verderop dus hoegenaamd niet in. Hoewel atmosfeer natuurlijk voor zowat elke blackmetalband belangrijk is, maakt Dumal vooral middels diens uitstekende neus voor pakkende riffs en heerlijke melodieën een goede beurt. Vakmanschap!

JOKKE: 84/100

Dumal – The confessor (Vigor Deconstruct/Fólkvangr 2020)
1. Devour the child
2. Some ritual
3. Black tendrils of Christ
4. Through fields of peasant graves
5. Unrealized dreams
6. Ossuaric inversion
7. Amalgamation: Time, space, and circumstance