Als Alex Poole nieuwe muziek uitbrengt, spitsen wij bij Addergebroed onze oren. De Amerikaan wist ons in het verleden al van onze sokken te blazen met stellar releases van verschillende constellaties als daar zijn Entheogen, Gardsghastr, Guðveiki, Häxanu, Martröð en Skáphe. Nu keert hij terug aan het blackmetalfirmament met Ringarë’s tweede langspeler “Thrall of winter’s majesty“, opvolger voor het in 2019 verschenen debuut “Under pale moon“.

De vier composities die op “Thrall of winter’s majesty” prijken, stammen al uit 2004, maar de oude opnames werden vanonder het sneeuwtapijt gehaald en met behulp van de Zweedse zanger Likpredikaren (Ars Hmu, Demonomantic, Musmahhu, Summum) in 2019 afgewerkt. Zoals de songtitels en albumcover (met origineel kleurenpallet) aangeven, staat deze plaat in het teken van koning winter (“Foretold, the mysteries of death’s kingdom. Ensnared by revelation, suspended betwixt eternity. To worship the season, to worship death. Thrall of winter’s majesty“) en die wordt aanbeden middels zowel pure symfonische blackmetalsongs als meditatieve ambientnummers. Niets nieuws onder de winterzon want dergelijk receptuur werd bijvoorbeeld ook op de “Sorrow befell” demo uit 2020 gehanteerd.

Reeds vanaf de openingstonen van “Witness to winter’s lament” krijgen de synths een ijskoude prominente rol toebedeeld, die op hun meest melancholische en hypnotische momenten aan Summoning refereren. Een andere overduidelijke inspiratiebron qua mood board is Ildjarn-Nidhogg’s “Hardangervidda” vooral dan voor de pure ambient/dungeonsynthcomposities. Ik vermoed dat de drums nog steeds geprogrammeerd zijn, maar dat is amper te horen (of je moet het afleiden uit het soms onmenselijk snelle voetenwerk). De drumsound klinkt namelijk vrij organisch en er werd veel aandacht aan het cymbalenwerk besteed. Likpredikaren beschikt over een fijne raspende krijs die als een scherp mes doorheen de bijwijlen dromerige en boterzachte synths klieft. Daar waar de ambientsongs op “Sorrow befell” op het einde gegroepeerd werden, wisselen ze deze keer af met de blackmetalcomposities. Daar deze beide formules in bovengemiddeld lange nummers uitmonden, kan ik begrijpen dat niet iedereen mee is met de structuur van de plaat en dat een ambientnummer van dik elf minuten als tweede track, niet vanzelfsprekend is. Ik kan echter wel genieten van de uitgesponnen dromerige en meditatieve soundscapes die de toetsen, synths en percussie creëren en het versterkt het contrast met de erupties die in het titelnummer volgen nog meer. “Thrall of winter’s majesty” is trouwens een evengrote kanjer als de albumopener waarin we zelfs bastonen waarnemen die extra diepte aan de symfonische black geven. Hoogtes en laagtes wisselen mekaar af en de melodieuze leads die de pieken en dalen aaneen rijgen, toveren in een handomdraai kippenvel op de armen.

Alex geeft mee dat “Thrall of winter’s majesty” als conceptplaat gezien moet worden, eerder dan als een voorstelling van toekomstig werk. Van mijn part mag Ringarë echter op dit elan verder gaan, want de output van beide heren zit in stijgende lijn.

JOKKE: 84/100

Ringarë – Thrall of winter’s majesty (Amor Fati 2021)
1. Witness to winter’s lament
2. O’er winters shroud
3. Thrall of winter’s majesty
4. A paean for endless snow