Toen ik in het begeleidend schrijven van Animal Man Machine’s debuut “Until we see the light” het Russische Orthodoxe Orkest vermeld zag worden, dacht ik in eerste instantie met één of andere Bathushka rip-off te maken te hebben. Daar is niet veel van aan want het geluid dat de Griek achter deze band laat horen, heeft in de verste verte niets met dat van de Polen te maken. Het vermelde orkest neemt trouwens enkel de outro “Hymn to the fallen” voor haar rekening.

De zesentwintig voorgaande minuten laten zich vooral opvallen door de diepe raspende kikkerstrot die instant aan die van Abbath of die van die kindervriend van Inquisition doet denken. De muziek an sich is een soort van black metal die zoals in “Let the wolves lead the way” soms héél traag uitgevoerd wordt, met allerhande samples opgesmukt is en een gevoel van leegte, desolaatheid en uitzichtloosheid uitstraalt zonder over DSBM te willen spreken. De gitaarriffs én hun sound doen in “Transformation” en “Forces of evil” héél sterk aan oude Burzum denken en enkele swingende drumritmes refereren dan weer aan oude Satyricon, hoewel Animal Man Machine voor de rest toch echt wel een – uniek is een groot woord – eigen pad lijkt te bewandelen met het catchy “Soldiers of the moon” als mijn persoonlijke favoriet.

“Until we wee the light” verscheen oorspronkelijk in december 2020 via digitale kanalen, maar het werkje wordt nu door Caverna Abismal Records op CD uitgebracht en voor die gelegenheid werden de zes nummers van de voorafgaande “The cruelty of life” als bonus toegevoegd. Op deze EP ligt het tempo nog net wat hoger en doet de manier waarop de toetsen aangewend worden opnieuw denken aan de oude Burzum-platen, vooral wanneer de riffs zoals in het slepende “Enter the darkness” en “Obscurity” op repetitiviteit en herhaling gestoeld zijn. Anderzijds schemeren de invloeden van de oude Griekse scene ook wel wat door in dit nummer dat met een speelduur van meer dan zeven minuten veruit de langste compositie van zowel het debuut als de EP is. De melodie van het titelnummer van de EP ademt dan plots weer heel veel Satyricon uit. Het korte uptempo “Telos” contrasteert enorm met de voorgaande nummers en zoekt het contrast op tussen snelle drum- en gitaarsalvo’s en het heel slepende kikkergegrom.

Animal Man Machine komt fris en fruitig voor de dag op deze gebundelde release waarbij de nummers van “Until we see the light” meer cohesie laten horen dan de EP die wat fragmentarisch overkomt maar waarop de basis voor het debuut wel al terug te vinden is. De eigengereide aanpak van Animal Man Machine kunnen we alleen maar toejuichen, alleen spijtig dat het gekozen artwork eerder al door het Zweedse The Black en de landgenoten van Rotting Christ gebruikt werd. FFO Burzum, Wigrid, Faidra en Vaal.

JOKKE: 79/100

Animal Man Machine – Until we see the light (Caverna Abismal Records 2021)
1. Marching through the gates of hell
2. Transformation
3. Until we see the light
4. Let the wolves lead the way
5. Neverseen depths
6. Forces of evil
7. Soldiers of the moon
8. Destroy the sun
9. Hymn to the fallen
10. Enter the darkness *
11. Obscurity *
12. Walk through the fields of sorrow *
13. The cruelty of life *
14. Telos *
15. The lament *