Tijdens mijn korte tijd hier zijn me twee dingen opgevallen: de afgrijselijk grote hoop releases die mijn collega’s weten te voorzien van een mening en het jammerlijke feit dat ik de afgelopen jaren serieuze gaten heb laten vallen in mijn ooit nochtans rigoureuze opvolgen van ‘black metal’ als geheel en meer specifiek wat er dicht bij huis gemaakt wordt. Het feit dat Meslamtaea 14 jaar na “New era” terug tot leven kwam was me, bijvoorbeeld, volkomen ontgaan. Herinnerde ik me een in alle eerlijkheid niet bijzonder opvallende blackmetalband, kreeg ik een paar weken geleden zonder waarschuwing de nieuwe incarnatie onder mijn neus geschoven. Bestaande uit Floris Veldhuis en zanger Kaos, die u kent van Asgrauw, en Izzy de flugelhorn-speler (ex-Avatar) was ik niet helemaal zeker wat te verwachten; afgaand op hun andere band dacht ik aan rauwe black. Met flugelhorn. Een mens wrijft zich voor minder in de handjes.

“Weemoed” deed me alleszins vreemd opkijken: het zware synth-tapijt, compleet met zachte triphop-beats, is niet wat ik verwachtte te horen. Zacht, voorzichtig, delicaat bijna – de gitaarriffs die de song afwerken stuwen je “Rad des tijds” in, waar Meslamtaea er zowaar in slaagt een masterclass in dromerige, gevarieerde black metal af te leveren. Had ik, opnieuw, niet verwacht. Daarmee hebt u direct ook meegekregen wat de rest van de plaat qua genre over het algemeen in de aanbieding heeft.

Met dien verstande dan, dat het hier nog altijd over black metal gaat. Luistert u gerust eens naar het inktzwarte, beukende begin van “Grauwe muren” of het ronduit naar Enslaved-ten-tijde-van “Frost” – ruikende middenstuk van “Moegestreden”. Het is een groot punt in Meslamtaea’s voordeel dat zij die kern niet vergeten in hun verlangen te variëren en zelfs te experimenteren: het “blackjazz”-momentje in “Schone lei” en het midden van “Uiteengevallen” (dat een vocale gastbijdrage bevat van Fraukje van Doodswens en de sax van Otto Kokke van Dead Neanderthals) mogen daarvan het duidelijkst getuigen, ook verantwoordelijke voor alle instrumenten Floris Veldhuis laat zich niet onbetuigd in het schrijven van dissonante, springerige riffs. Het begin van “Verstoten” is daar een goed voorbeeld van. Veldhuis laat zich hier trouwens op ieder instrument in bloedvorm kennen: zijn drumspel gaat van verschroeiend snel naar gepast statig, al heeft hij zeker in de rustiger momenten een voorkeur voor het cymbaal die na een tijdje opvalt. Er vallen hier en daar zelfs hele leuke basloopjes te beluisteren. Er is, vermoed ik, ook veel tijd gekropen in de songstructuren, waardoor het geheel vloeit als een goed verteld verhaal.

Wat op zijn beurt nog een pluspunt vormt, al kan dit vooral persoonlijk zijn. Ik hou van het verhaal en het post-apocalyptische thema dat Meslamtaea adopteert. De promo bevatte helaas geen teksten; maar wanneer Kaos het op blaffende toon over ‘lurkend aan plastic zakken’ heeft is mijn interesse alvast gewekt. Het is allesbehalve gemakkelijk om muziek te schrijven die zowel waarde op zichzelf heeft als een verhaal en de daarbij horende emoties kan ondersteunen.

Met z’n allen naar de platenboer, zou je zo zeggen. En dat is ook zo, “Weemoedsklanken” biedt veel aan waar een mens met recht en rede enthousiast van wordt. Niettemin balanceert men, om die dromerige, naar het etherische neigende sfeer vast te houden vaak op de rand van postmetal, wat de overtuigingskracht van de plaat niet ten goede komt. Vaak is het net tijdens die momenten dat Meslamtaea mijn aandacht wat verliest. Natuurlijk, het hoeft niet allemaal te razen en te beuken, alleen hou ik niet van een te kristallijnen sfeer. Ook dat zal dan vooral persoonlijk zijn, als u uitstapjes naar The Ocean en Wolves in the Throne Room op prijs stelt gaat u zich hier geen buil aan vallen.

BERT: 86/100

Meslamtaea – Weemoedsklanken (Babylon Doom Cult 2022)
1. Weemoed
2. Rad des tijds
3. Grauwe muren
4. Schone lei
5. Moegestreden
6. Nevelsluiers
7. Verstoten