Goed nieuws voor de fans van extreme avant garde: Vindsval is na een korte excursie bij enkele zijprojecten, zoals pakweg het indrukwekkende Forhist, teruggekeerd naar zijn grote levenswerk: Blut Aus Nord. Onaanraakbaar, onheilspellend, mysterieus, buitenaards,… de lijst met adjectieven die in het verleden zijn gebruikt om het oeuvre van dit Franse trio te beschrijven is quasi eindeloos.
“Hallucinogen”, BAN’s laatste output, dateert alweer van 2019 ondertussen – en werd door velen onthaald als nog maar eens een schoolvoorbeeld van de genadeloos brede skillset en het variabele karakter van deze band. Heuglijke, haast vrolijk klinkende gitaarlijnen, omhuld met een haast transparant maar onlosmakelijk verbonden membraan van megalomane psych en melodieuze waanzin sierden de langspeler en wisten heel wat luisteraars ook deze keer weer met een mond vol met funghi bedekte tanden te doen staan. Eén enkeling vond de sound echter wat té aangenaam, en leek te snakken naar de grammoedige en duistere sfeer van weleer.

“Disharmonium – Undreamable abysses”, de ondertussen veertiende langspeler van Blut Aus Nord, gooit het daarom misschien niet geheel ontoevallig over een totaal andere boeg. Thematisch spelen Vindsval en zijn kompanen dit keer in op de obscure, met kosmische waanzin doordrongen chaos van H.P. Lovecraft. Eén blik op de dreigende (maar kleurrijke) hoes van grootmeester Maciej Kamuda geeft al het één en het ander weg, sommige songtitels alluderen rechtstreeks op de mythische horror van de teerbeminde schrijver, maar toch slaagt BAN erin om je met de muziek zelf nog het meest van al onder te dompelen in de bekende wereld van ijle psychopathie en manische gruwel. De perpetueel wiegende cadans die doorheen het hele album verweven zit, verscholen in sinistere riffs die zichzelf als een ware sonische zondvloed over je heen storten, om dan weer uit het niets weg te ebben en je zo een vals gevoel van opluchting en veiligheid te bieden – alleen maar om even later je lichaam opnieuw tot in de atomen uiteen te laten rijten door een kolkende massa van grenzeloze omvang.

Het continue spelen met de indruk van neigen naar stabiliteit en rust door naar een consonant te werken zonder deze eigenlijk ooit te bieden laat de luisteraar achter in een onafgebroken staat van spanning en ongemak: BAN speelt op deze langspeler dissonantie van de hoogste plank – het soort niveau waar Arnold Schoenberg van zou gaan blozen. Vul deze koortsige auditieve miserie aan met een uitzonderlijk aanstekelijke, bandeloos rollende (en tergend plagerige) ritmesectie, lugubere demonische growls en toornige cleans die veelal op de achtergrond volgens een geheel eigen agenda lijken te opereren, gillende en krijsende gitaarsolo’s die het dissonante effect alleen maar vergroten, en je krijgt een heel oppervlakkig beeld van wat je kan verwachten op “Disharmonium – Undreamable abysses”.

Eens je de doos van pandora opent, ga je steeds opnieuw willen kijken naar de gruwelijke en van alle menselijke of aardse connotatie ontnomen inhoud – en dat is met deze plaat helaas niet anders. Haal de dwangbuis maar boven.

JULES: 94/100

Blut Aus Nord – Disharmonium – Undreamable abysses (Debemur Morti Productions 2022)
1. Chants of the deep ones
2. Tales of the old dreamer
3. Into the woods
4. Neptune’s eye
5. That cannot be dreamed
6. Keziah mason
7. The apotheosis of the unnamable