“Yellowing of the lunar consciousness” vormde drie jaar geleden onze eerste kennismaking met Umbra Conscientia en was een puik debuut. Met “Nigredine mundi” onder de arm probeert de Costa Ricaans-Duitse band ons te laten inzien dat die eerste langspeler geen toevalstreffer was, maar dat dit internationale gezelschap heel wat talent in de gelederen heeft om meerdere prima blackmetalplaten te schrijven.

Alvorens we de naald kennis laten maken met de vijf nieuwe nummers, valt in één oogwenk op dat het artwork – zoals dat wel meer het geval is bij releases van Terratur Possessions – magistraal te noemen valt. De vormgeving van het debuut door Misanthropic Arts was al niet min, maar wat Dávid Glomba van Teitan Arts op “Nigredine mundi” presteert, is toch wel jaw-dropping te noemen. Niet enkel de albumcover maar ook voor elke individuele song tekende Glomba een uiterst gedetailleerde illustratie waar we uren naar kunnen blijven staren met Umbra Conscientia’s muziek als soundtrack.

Het concept van “Nigredine mundi” handelt over de zwartheid van de wereld, de duisternis in elk aspect van het universum en de onvermijdelijkheid ervan. Dat vraagt natuurlijk om donkere muziek en de nieuwe composities zijn inderdaad een pak meer duister dan het vorige werk. Niet alleen de gitaarriffs, maar ook de gevarieerde black- en deathmetalstrot van Felipe Tencio (o.a. Astriferous) zet een gitzwarte duisternis neer, zonder daarbij aan intensiteit in te boeten. Algemeen kan je stellen dat “Nigredine mundi” een pak volwassener klinkt dan het nochtans al niet mis te verstane debuut en meer atmosfeer verkent in plaats van louter op pure snelheid en brutaliteit te focussen. Dit wilt echter niet zeggen dat er geen plaats meer is voor venijnige tremolo’s en het pijlsnelle handen- en voetenwerk van slagwerker A.N.L. (o.a. Dysangelium), want de bijna negen minuten durende albumopener “Constant self sacrifice in devotion to darkness” slaat je na diens sfeer- en spanningsopbouwende introductie meermaals helemaal murw. Na elke pandoering even zalven en daarna keihard terugslaan lijkt de modus operandi wel te zijn. Ook elders op de plaat is er nog voldoende ruimte om het gaspedaal diep in te trappen, maar over het algemeen is het tempo dus wat langzamer en wordt er meer ingezet op gevoel en atmosfeer. De intensiteit van gitarist/songschrijver Aether’s composities wordt deze keer niet bereikt door snelheid, maar door sfeer, dynamiek en spanning. Luister maar eens naar de knappe en pakkende afsluiter “Resonatia diaboli” of een song als “Esto y solo esto” waarin we heen en weer geslingerd worden tussen zwaar hakkende drums, mid-tempo rollende basdrums en een broeierige downtempo atmosfeer. “The numbing bloodstreams of detachment” is dan weer gestoeld op heel wat disharmonische klanken waarbij dissonante passages in de clinch gaan met meer rechtdoorzee melodieuze stukken. De Katharsis-referentie gaat voor deze plaat niet echt meer op, hoewel een naam als Funeral Mist wel nog enigszins als “ffo” kan vermeld worden.

Voeg bij het magnifieke artwork en de uitstekende composities nog de prima sound die “Nigredine mundi” meekreeg dankzij de krachtige, moderne en volle maar niet vlakke mix en mastering (met voldoende speel- en ademruimte voor de basgitaar) van de hand van Tim Hochkeppel en de Void Emanation Studios (o.a. Dysangelium en Chaos Invocation) en we mogen hier gerust van een gesamtkunstwerk spreken.

JOKKE: 85/100

Umbra Conscientia – Nigredine mundi (Terratur Possessions 2022)
1. Constant self sacrifice in devotion to darkness
2. Mundo vult mori
3. Esto y solo esto
4. The numbing bloodstreams of detachment
5. Resonatia diaboli