Zowel Phlegethon’s Majesty als Gouffre zijn twee blackmetalbands die in de diepste krochten van onze eigen bodem ronddwalen. Beide hebben ze reeds 2 demo’s op hun naam staan (“Downward journey to Tartaros domains” uit 2019 en “Condemned to dwell in the forbidden chasm” uit 2021 in geval van Phlegethon’s Majesty en “Grim spirit” uit 2019 en “Crawling death” uit 2021 in het geval van Gouffre). Nu slaan beide Waalse acts de handen in mekaar voor een split.

Toen Phlegethon’s Majesty’s “Eurydice’s ascension to oblivion” na een mystiek intro uit de startblokken schoot, fronste ik aanvankelijk de wenkbrauwen want de band leek hier wel heel snel te spelen vergeleken met hun voorgaand werk. Bleek dat de platenspeler nog op 45 toeren afgesteld stond na Forbidden Temple’s nieuwe 7 inch te hebben afgespeeld, hoewel er op dit exemplaar wel degelijk 45 RPM staat te lezen. Scusami! Na de afstelling te hebben gecorrigeerd, konden we ons volop onderdompelen in Phlegethon’s Majesty’s zwartmetaal dat afgaande op de titel van hun song en het coverartwork wederom geïnspireerd lijkt te zijn op de Griekse mythologie en reeds in 2020,kort na hun tweede demo, opgenomen werd. Phlegethon’s Majesty staat garant voor traditioneel zwartmetaal dat geen toeters en bellen of allerhande franjes nodig heeft om te overtuigen. Ook spaarzame toetsen blijven deze keer – op het intro na – achterwege. Het gitaarwerk van Prizrak is simpel maar effectief te noemen en gaat ergens halfweg in een warmbloedige leadpartij over. Drummer Napast speelt quasi over de ganse lijn up-tempo zonder echter in blastmodus te gaan. Er is slechts één korte break voorzien waarna zanger Drevna Koza zijn korrelige scream achterwege laat en zijn stem op een heldere en verhalende manier inzet. In het mid-tempo stuk dat een bruggetje vormt naar het up-tempo einde van het nummer horen we bassist Zabrava voor de eerste keer echt duidelijk aan het werk.

Vergeleken met Phlegethon’s Majesty klinkt Gouffre wat kouder en grimmiger. De ritmes die Decombre uit zijn drumkit haalt zijn tevens afwisselender waardoor “I belong to the depths” dynamischer klinkt. De melodieuze gitaarpartij aan het einde van het nummer klinkt onverwacht, maar voegt extra charme toe. Oude Darkthrone lijkt doorgaans nooit veraf te zijn wanneer Gouffre hun oefenruimte in duikt en de opnameknop ingedrukt wordt. Gouffre klinkt puur en eerlijk (VJS zorgde voor de mix en mastering waardoor je geen lofi-brei krijgt) zoals ze waarschijnlijk ook op een podium zouden klinken, maar tot dusver lijken Gouffre, Phlegethon’s Majesty en de andere bands van de Ancient Hounds niet echt te overhalen om op een podium te kruipen. Sund!

Beide bands brengen niets wereldschokkends naar buiten op deze split EP, maar zullen liefhebbers van traditionele black metal die hun zuurverdiende centen aan 7 inches uitgeven, waarschijnlijk toch kunnen bekoren. Korte fragmentjes vallen hieronder te beluisteren. Wie wat meer tijd heeft, raden we aan om episode 212 van De Pankraker te checken alwaar de split integraal gedraaid werd.

JOKKE: 78/100 (Phlegethon’s Majesty: 79/100; Gouffre: 77/100)

Phlegethon’s Majesty/Gouffre – Split (Medieval Prophecy Records 2022)
1. Phlegethon’s Majesty: Eurydice’s ascension to oblivion
2. Gouffre: I belong to the depths