Enigszins schoorvoetend moet ik bekennen: ik was deze band na hun vorige langspeler uit het oog verloren. Na de erg agressieve maar tegelijkertijd avantgarde dissonance worship (“Söngvar elds og óreiðu”) kwam het grandioos melodieuze, bijna postblackgeweld van “Algleymi”, en voor mijn overmatig verwende oren miste deze plaat dankzij de zware focus op melodie hier en daar wat slagkracht – wat er voor zorgde dat ik nummer twee heel wat minder beluisterde dan zijn voorganger. “Söngvar…” was medio de jaren ’10 één van de platen die me voor een zoveelste keer aan m’n haar mee naar huis sleurde: mijn huis is het afgrijselijk grauwe nest dat we voorts kennen als black metal. Bij Misþyrming’s ijzersterke debuut denken we meteen terug aan de brutaliteit waarmee opener “Söngur heiftar” zijn niet te versmaden intrede maakte – halverwege de prodigieuse crescendo op datzelfde nummer was mijn hart al lang weer verkocht, en maar goed ook. 

Fast forward naar het slotstuk van annus horribilis MMXXII, en daar staat plots, vrijwel uit het niets, langspeler nummer drie voor ons klaar, wederom uitgegeven door het eminente Norma Evangelium Diaboli. 

Laten we wel wezen;“Með hamri”, de opvolger van “Algleymi”, is in elk opzicht een retour en force. Misþyrming laat zich voor een derde keer van een andere kant zien, met rigoreus orthodoxe en arrogante songwriting op kop, een gebalde vuist naar alle concurrenten voor een plek op de gitzware metalen troon. Hier en daar blijven er elementen van hun tweede langspeler sluimeren, zoals de melodische lead die we te horen kregen op “Hælið”, maar ook zijn er razend grimmige stukken aanwezig, voorzien van enorm corrosieve distortion, die dan weer aan hun debuutalbum doen denken. Dit kleurrijke maar ontegensprekelijk zwarte palet vullen de IJslanders rijkelijk aan met duistere ambient soundscapes (“Blóðhefnd”).

Misþyrming doet het lijken alsof deze songs volledig spontaan uit de vingers van D.G. en zijn companen kwamen kruipen, maar niets is minder waar: de onderliggende details, complexe en ambitieuze songstructuren en indrukwekkende harmonieën zijn het product van een band die heel erg gefocust naar zijn doel streeft. Het resultaat klinkt verfrissend en propageert een heel erg urgente en gevaarlijke sound. 

Misschien wel de sterkste riff van de hele plaat kan je daarbij op afsluiter “Aftaka” treffen: de track weet wederom de perfecte mix voor te schotelen tussen ongebreidelde furiositeit en meeslepende melodie, geënt op de erg verslavende oorwurm die meteen het hele nummer draagt, bijgestaan door weerzinwekkende tremolo en excellente blastbeats – voor het eerst voorzien door M.S., drummer van het jammerlijk genoeg recent ontbonden en minstens even invloedrijke Svartidauði. Het artwork is deze maal weer voorzien door Manuel Tinnemans, die ook bij voorganger “Algleymi” werd ingeschakeld. 

“Með hamri” vormt op deze manier een uitstekende smeltkroes van de vorige twee langspelers, maar is tegelijkertijd meer dan de som van zijn onderdelen. Of hij daarmee de lompe brilliance van de debuutplaat overtreft laat ik voorlopig nog even in het midden.

JULES: 89/100

Misþyrming – Með hamri (Norma Evangelium Diaboli 2022)
1. Með hamri
2. Með harmi
3. Engin miskunn
4. Engin vorkunn
5. Blóðhefnd
6. Aftaka