Voor regelmatige bezoekers van deze site kan Ofermod geen onbekende band zijn – de laatste jaren wordt wel eens monkelend opgemerkt ‘de coolere nonkel van Watain’, waarmee, mocht u Ofermod’s bestaan toch gemist hebben, direct de richting aangegeven wordt. Zweedse black, met hier en daar een toefje deathmetalachtige geluiden. En een geschiedenis om van te smullen, met dank aan de criminele capriolen van hoofdman Michayah Belfagor. Dit is een muzieksite dus gaan we daar niet veel verder op in, behalve dan dat sinds de man zich op zijn religie en muziek richt (wat dan het omgekeerde zou zijn van een born-again christian) Ofermod veel regelmatiger muziek uitbrengt, waarover we in het algemeen vrij enthousiast zijn hier ten huize, zij het wel met de kanttekening dat het niveau van “Tiamtü” of het magistrale “Mysterion tès anomias” niet langer gehaald wordt.

Persoonlijk bekoelde mijn enthousiasme iets wanneer ik merkte dat het hier maar half om nieuw werk gaat. De beide eerste nummers zijn nieuw, en wat meer is, de eerste songs die enkel door Belfagor zijn geschreven. Kompaan Nebiros is na de laatste langspeler “Mysterium iniquitatis” andere oorden gaan opzoeken. En dat hoor je. Ofermod verwijdert zich al langer van het typische undergroundgeluid waarmee ze begonnen ten faveure van een modernere, duidelijkere productie. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, alleen komt het de sfeer niet ten goede. Het lijkt bijna alsof Belfagor niet langer zijn haat voor deze mensheid en zijn liefde voor de Gehoornde uitschreeuwt maar… muziek maakt. Opnieuw, niks mis mee: waar het Ofermod betreft verwacht ik toch wat meer. Wanneer je naar “Tiamtü” luistert grijpt de kwaadaardigheid je naar de keel, kortom, de muziek roept emotie op. Ik wil niet beweren dat “Mundus imaginalis” en “Litany of the lascivious lucifuga” slechte songs zijn. Zeker die laatste scheurt op niet mis te verstane wijze uit de boxen en toont aan dat Ofermod nog altijd een stevige pot black metal bijeen kan meppen. Maar na het virulente begin kakt de boel toch een beetje in en zeker na de break rond de tweede minuut krijg ik de indruk dat ik dit al eens eerder gehoord heb. Wat betreft de nieuwe songs gaat Ofermod/Belfagor dus in de richting van “Mysterium iniquitatis”: moderne black met een orthodoxe inslag waar een liefhebber zich geen breuk aan zal vallen maar, misschien door de hevige concurrentie, die ook niet bijzonder opvalt.

De tweede helft van deze plaat is een heruitgave van de EP “Serpent’s dance”, waarover u hier meer kunt lezen. Ik heb de EP zelf niet liggen maar het lijkt er sterk op dat het dezelfde songs zijn. Het lijkt me dus dat de mening van mijn collega kan volstaan.

Als sluitstuk wordt een nieuwe versie van “Tiamtü” gepresenteerd, opgenomen in 2003 tijdens de opnames van “Pentagrammaton”: je zou het in deze review ook ‘Exhibit A’ kunnen noemen want de song illustreert perfect waar ik naartoe wil. De originele versie was een song waarmee de plaat aftrapte en de toon zette, terwijl deze herwerking veel van zijn lading verloren heeft. Het blijft een goede song, alleen brandt hij niet. En waaraan dat ligt is moeilijk in woorden te vatten. Is het omdat het intro weggehakt werd? Die fantastische slepende eerste minuut is er nog steeds… misschien mis ik het maniakale gekrijs van Nebiros, hier vervangen door Moloch, die eigenlijk NSK van Teitanblood is.

Als conclusie, wel, dit is black metal van de bovenste plank, alleen heeft Ofermod zo’n reputatie dat ik op meer hoopte. Voor mensen die de band volgen of die verslingerd zijn aan snelle, goed geproduceerde black is “Ofermodian litanies” een leuke aanvulling op de collectie.

BERT: 75/100

Ofermod – Ofermodian litanies (Shadow Records 2022)
1. Mundus imaginalis
2. Litanies of the lascivious lucifuga
3. A million serpents dance
4. Chaos reverberation
5. Tiamtü