Azaghal mag met recht en rede een instituut op gebied van Finse black metal genoemd worden. Het officiële startschot voor de levensloop als Azaghal werd in 1998 gegeven, maar ervoor was de band ook al enkele jaren actief als Belfegor. Naast een hele resem EP’s en splitreleases hebben de Finnen ook al een imposant aantal langspelers op hun conto staan. Zo is het nagelnieuwe “Alttarimme on luista tehty” (‘ons altaar is gemaakt van beenderen’ weet Google Translate me te vertellen) maar liefst full-length nummer twaalf! Gek genoeg ben ik niet zo heel bekend met Azaghal’s discografie. “Teraphim” uit 2009 heb ik wel eens een paar keer gehoord en diens opvolger “Nemesis” uit 2012 legde ik vroeger regelmatig met plezier op. Toch heb ik me om een of andere reden nooit dieper in hun uitgebreide oeuvre verdiept. Misschien kan het nieuwe werk daar eindelijk eens verandering in brengen.

Wanneer “Alttarimme on luista tehty” voor de eerste keer uit de boxen knalt, gaan de wenkbrauwen regelrecht in fronsstand want dit is niet bepaald het geluid dat ik van een Finse blackmetalband verwacht en al helemaal niet hoe ik me Azaghal herinner. De gitaren staan immers afgesteld op het typische Zweedse zagende deathmetalgeluid en in nummers als “Paholaisen musta kieli” of “Syöpäläinen” heb ik haast de indruk naar een band als Rotten Sound te zitten luisteren. Nu neigt een plaat als “The poisonous path” van landgenoten Behexen ook wel op een bepaalde manier naar death metal, maar wat Azaghal op “Alttarimme on luista tehty” laat horen, heeft bij momenten toch nog maar bizar weinig met black metal te maken. Of de oorzaak ligt bij de komst van nieuwe zanger Thirteen (Scarecrow) die oudgediende Niflungr vervangt, weet ik niet. Uit nieuwsgierigheid heb ik dan maar eens de vorige langspeler “Valo pohjoisesta” (2018) opgesnord. Hoewel een nummer als “Mato joka sinut turmelee” enkele Mardukiaanse riffs laat horen, knipogen het zware basgeluid en een mid-tempo groovy song als “AIWASS” toch ook al wel richting death metal, dus kunnen we precies wel besluiten dat de eerste toenadering richting een meer doodsmetalen geluid reeds op de voorganger ingezet werd en op het nieuwe werk volop tot bloei komt.

Of we daar mee opgezet zijn, is natuurlijk een andere vraag. Daar waar Azaghal er op de platen die ik ken in slaagde om een gevarieerd aanbod aan nummers te laten horen, klinken de elf composities die “Alttarimme on luista tehty” vormgeven aanvankelijk nogal onderling identiteitsloos. ’t Is niet zo dat er te weinig dynamiek of variatie aan bod komt, maar het is pas na meerdere luisterbeurten dat ik sommige songs zoals het hoekige en van een catchy riedeltje voorziene “Kultti“, dat gaandeweg enkele ferme blackmetalriffs en die typerende haast dansbare Finse melodieusheid laat horen, het van een flitsende solo voorziene “Myrkkyä” en de melodieuze ietwat melancholische afsluiter “Seitsemän ihmisen irvikuvaa” er vind uitspringen. ’t Ligt misschien voor een stuk aan de eentonige raspende strot van Thirteen – pas op, de man is goed in wat hij doet, maar ’t is een beetje een one-trick pony – en aan de productie die weinig ruimte laat voor hoogtes en laagtes.

Azaghal komt op “Alttarimme on luista tehty” enorm krachtig en haast op steroïden voor de dag met een geluid dat serieus afwijkt van wat de Finnen in het verleden lieten horen. De plaat vraagt dan ook om aandachtig geabsorbeerd te worden want onder het forsbolgerol zit wel degelijk detail en gevoel voor melodie verborgen. Toch blijf ik zweren bij een release als “Nemesis“. De tank top blackmetalliefhebber heeft er echter een woeste fitnessplaat bij.

JOKKE: 77/100

Azaghal – Alttarimme on luista tehty (Immortal Frost Productions 2023)
1. Alttarini on luista tehty
2. Kuolemanmarssi
3. Kultti
4. Paholaisen musta kieli
5. Myrkkyä
6. Kaaos
7. Syöpäläinen
8. Syvyydestä liekkien takaa
9. Verivirta
10. Ei valoa tuonelassa
11. Seitsemän ihmisen irvikuvaa