Gryftigæn’s “Fehunðyrdauðr” vinden we tot op de dag van vandaag nog steeds het magnum opus van de onnavolgbare Lord Valtgryftåke. Zelf geeft de man aan de plaat iets te proper te vinden klinken, geen wonder dus dat “Wurmwaldgaistoz“, langspeler nummer drie, terug meer naar de winderige lofi-sound van debuut “Graven til måneåpenbaringer” grijpt. Het machtige cover arwork deed het al vermoeden, maar de plaat handelt over de vluchtige elementaire samensmeltingen van vorst, stormen, fosfor, ijs en de helderheid van het licht overdag vooraleer dit alles met een chtonische onverschilligheid wordt opgeslokt. Sommige aan Immortal-referende songtitels krijgen jullie er gratis en voor niks bij.

Muzikaal gezien heeft Gryftigæn niet veel van doen met de meer toegankelijke muziek van de Noren, want de vijf lange composities wentelen zich in een haast ondoordringbare laag van zwartgeblakerde permafrost waar riffs, vocalen en drums samensmelten. Het verstikkende en beklemmende aura van de muziek heeft wel wat weg van een band als Wormlust terwijl de zang eerder ritualistisch van opzet is en meer naar bijvoorbeeld een Mare neigt. De haast blackmetalevangeliën proclamerende semi-heldere en grofkorrelige keelzang heeft een hallucinogene uitwerking op de luisteraar.

Keerzijde van deze aanpak is dat er, ook muzikaal en vooral op het eerste gehoor, weinig hoogtes en laagtes te bespeuren vallen, op de ijselijke cleane gitaarintro van afsluiter “Dusk of hyperborean frost in eternity” na. Het mankeert ‘em kortom een beetje aan dynamiek. Ik bedoel dan vooral binnen één en hetzelfde nummer hoewel opener “Ætergap – Concealed in polar phosphorescence” nog wel gestaag qua snelheid opbouwt. Een nummer als “Ch´thonic lithos – Consigned in vitric portals” wordt op blastbeatsnelheid gepresenteerd terwijl de albumafsluiter op tergend traag doomtempo voorbij komt gekropen en in beide gevallen wordt met repetitieve bouwstenen gewerkt die een trance voor ogen hebben. Ondanks het gekozen aantal bpm wordt dus drie kwartier lang volledig ingezet op een psychedelisch en delirant effect. “Wurmwaldgaistoz” smeekt er dan ook om als roesmiddel ingenomen en geconsumeerd te worden, en dat liefst met de koptelefoon op zodat alle nuances die in de drukkende sound liggen ten volle ontdekt kunnen worden.

“Wurmwaldgaistoz” voelt als een soort synthese van de eerste twee langspelers aan waarbij de winderige sound van het debuut aan de bedwelmende hypnotiserende kracht van de opvolger gekoppeld wordt. Gryftigæn blijft wat mij betreft één van de beste muzikale activiteiten van de Chileen Lord Valtgryftåke die als hogepriester van de Pure Raw Underground Black Metal Plague Circle een grote stempel drukt op de black metal van zijn thuisland.

JOKKE: 85/100

Gryftigæn – Wurmwaldgaistoz (Inferna Profundus Records 2023)
1. Ætergap – Concealed in polar phosphorescence
2. Ch´thonic lithos – Consigned in vitric portals
3. Frostbitten twilight of sorrowfields
4. Above the glacial realms & stormy night
5. Dusk of hyperborean frost in eternity