Depressive suicidal black metal is een genre dat na de tweede helft van de nillies reeds over zijn hoogtepunt (dieptepunt?) heen was, en waarbij misschien een tiental albums de tand des tijds probleemloos hebben doorstaan. Dat gebeurt nu eenmaal als de uit Vargs vroeger materiaal ontsproten stijl opgetrokken is rond dezelfde paar mineurakkoorden en een voorliefde voor repetitiviteit: eenheidsworst. Gelukkig zijn er bands als Anti, Trist, Sterbend, Nyktalgia, oude Forgotten Tomb, Woods of Desolation en Weakling die het genre tot in de puntjes hebben uitgekiend en waarbij vooral die laatste nog steeds ontieglijk eigentijds klinkt (waar blijft die herdruk?). Na “Withering illusions and desiolation” uit 2007 maar vooral dankzij het twee jaar later uitgekomen meesterwerk “To lay like old ashes…” kan Austere het rijtje met een gerust hart vervolledigen. Dat Tim Yatras en Mitchell Keepin twaalf jaar na het opbreken van de band de bühne zouden betreden zag ik absoluut niet aankomen, laat staan dat ze veertien jaar na hun laatste wapenfeit nog een langspeler uit hun hoed zouden toveren.

“To lay like old ashes…” is een formatief album geweest in de vroege dagen van mijn ontdekkingsreis binnen het zwartmetalen genre, dus het idee dat Austere nog aan die plaat kan tippen mag onmiddellijk de subjectieve deur uit. Het voordeel is dat mijn verwachtingen milder zijn dan bij bijvoorbeeld “The falling tide” van Woods Of Desolation het geval was en in tegenstelling tot die plaat is “Corrosion of hearts” het tegengestelde van wat men een desillusie noemt. Austere klinkt vanaf de eerste getokkelde noten van “Sullen” meteen herkenbaar en blijft dit tot de laatste piek en afsluitende gitaarfeedback van “Pale” in het ijle zijn weggewaaid. Aan de warmbloedige sound die Austere kenmerkt wordt niet geraakt, al klinkt “Corrosion of hearts” misschien wat voller en zwaarder. Ook de rollende basdrums blijven in overvloed aanwezig en op enkele uitbarstingen na blijft het tempo aan de middellage kant. Austere vond in 2009 reeds hun formule en past ze zonder blikken of blozen opnieuw toe in de vier gelaagde composities die het duo ons voorschotelt.

Sorrow (Yatras) en Desolate (Keepin) dragen beiden nog steeds bij aan het diverse vocale palet; waar “To lay like old ashes…” het vooral had van het contrast tussen overslaande shrieks en dromerige cleane zang worden op de nieuwe telg ook meer gangbare blackmetalkrijsen ingezet wat een tikkeltje meer dynamiek in de nummers brengt, iets waarbij ook het ongecompliceerde maar effectieve drumspel van Yatras ook een dikke vinger in de pap heeft. De man slaagt er in op geen enkel moment in blastbeats uit te barsten maar weet ons toch geboeid bij de leest te houden, al blijven het voornamelijk de repetitieve, weemoedige gitaarlijnen en het pretentieloos geëmotioneerde vocale departement die Austere een uit de duizenden herkenbaar geluid aanmeten waarbij de oerinvloeden niet onder stoelen of banken gestoken worden. Zo hoort de aandachtige luisteraar in “The poisoned core” een al dan niet bewuste knipoog naar “Dunkelheit”. Het contrast tussen de warme zang en ijselijke screams spiegelt zich daarenboven ook in de scherpe, koude gitaarsound waar een warm lappendeken van toetsen zich omheen wentelt en een makkelijk in het gehoor liggend totaalgeluid meegeeft.

Compositorisch gaat Austere evenzeer verder op waar ze het meer dan een decennium geleden voor bekeken hielden. De steevast lange nummers worden gelaagd opgebouwd en werken meermaals naar een climax toe, maar dan zonder postrockgewijs in epische tremoloriffs te vervallen, een vaatje waar Woods Of Desolation bijvoorbeeld wel uit tapt. In plaats van uit te barsten blijft Austere contemplatief en bovenal melancholisch, waarbij vooral de apotheoses van “A ravenous oblivion”, het meest rechtdoorzee nummer van de plaat, en van meeslepende hekkensluiter “Pale” geheid in het geheugen blijven hangen. Austere bewijst met andere woorden moeiteloos de kneepjes van het vak nog steeds onder de knie te hebben en toont dat er ook anno 2023 nog oerdegelijke DSBM gemaakt kan worden (want geef toe, het genre leed aan een bloedarmoede waar elke vleermuis in het genre zijn neus aan ophaalt) en toont opnieuw wat ze eigenlijk met “To lay like old ashes…” al hadden bewezen: vaak gekopieerd, nooit geëvenaard.

CAS: 87/100

Austere – Corrosion of hearts (Prophecy Productions/Lupus Lounge 2023)
1. Sullen
2. A ravenous oblivion
3. The poisoned core
4. Pale