The prodigal son returns!
Ik heb het bij deze uitspraak vanzelfsprekend niet over mijn eigen enerverend lange afwezigheid op de voorpagina van onze geliefde blog, maar over niemand minder dan El Invunche, meesterbrein achter de Nederlands/Chileense band Invunche. Zijn oeuvre staat ondertussen al gedurende meer dan tien jaar lang garant voor primitieve blackmetalpunk, tot op het bot doorspekt met Zuid-Amerikaanse folklore en lichte psychedelische toetsen, grove blackmetalgitaarlijnen, beukende drumsalvo’s en slepend trage tremolo – een hutsepot van een opvallend hoog niveau.

Vier jaar na de heerlijke self-titled demo kwam daar de debuutplaat, “II”, uitgegeven op The Tide of the End en even later opnieuw tot leven gebracht door onze goeie vriend van het ondertussen weer ter aarde bestelde Babylon Doom Cult Records. De sound werd al snel vergeleken met grootheden als Ildjarn en Darkthrone, en de wereldwijde interesse werd stilaan gewekt. Bij latere releases zouden ook nog andere kleppers zoals Levertraan, Tour de Garde en Into Endless Chaos betrokken worden, om uiteindelijk bij het evenzeer eminente Nuclear War Now! Productions te belanden. Qua sound is Invunche steeds redelijk trouw gebleven aan dezelfde formule, met referenties die variëren tussen bands als Bone Awl, Occvlta, Sump, Kūka’ilimoku en meer.

Nu is de Mapuche-legende terug met “Atavismo”, een tweede langspeler en meteen weer een heuse kraker van formaat. Op het menu staan meeslepende, weemoedige melodieën, eindeloos uitgestrekt over kale tundravlaktes, geflankeerd door herkenbare, stompende en ongebreideld agressieve punkblackmetal, maar ook een op Ukhu Pacha geïnspireerde psychedelica is deze keer alomtegenwoordig, een teneur waar we op de laatste demo uit 2021 al een voorproefje van kregen: “Elal” werd een elf minuten lange epos dat ook op deze langspeler in al zijn glorie te horen is. Haast sjamanistische en ritualistische passages doorheen de plaat, geschoold op diepgaande thema’s die lijken te materialiseren uit de Andes, rond de cyclische elementen die centraal staan in de Inca-cultuur, geven het resultaat een diepgang die voorheen mogelijks gewenst noch geambieerd werd, wat voor een mooie en belangrijke evolutie in de sound van deze voorheen al imposante band zorgt. De zon en de maan bijvoorbeeld worden daarbij vanuit verschillende perspectieven bekeken; goden van het strijdveld, pijn en verdriet, trots, melancholie.

“Atavismo” ziet El Invunche na een afwezigheid van zes jaar – de demo halverwege even terzijde gelaten – weer met vuur in de ogen en ijskoud staal in de handen ten tonele verschijnen, klaar om zich een weg door de competitie te banen met een spoor van verminkte lijken in het kielzog als onvermijdelijk resultaat. Willaq kanki, kapitan!

JULES: 90/100

Invunche – Atavismo (Nuclear War Now! Productions 2024)
1. Antü
2. Elal
3. El sol
4. Pachamama
5. La luna
6. Últimos días
7. Qhapaq hucha
8. Küyen
9. El huaso