Een plaat die tamelijk lang op onze dissectietafel is blijven liggen, is “Desert psalms“, het debuut van Serpentes. De oorzaak is te vinden in het feit dat het een album is waar we al meermaals onze tanden op stuk beten. Op papier klonk het nochtans allemaal veelbelovend. Serpentes is immers een nieuw muzikaal vehikel van A.Ara, gekend van zijn hoofdband Angrenost. Voor diens laatste wapenfeit, het machtige “Magna lua ordem mística“, liet deze Portugese blackmetalband zich op drums bijstaan door Magnús Skúlason (o.a. Misþyrming, en ex-Svartidauði). Deze getalenteerde slagwerker werd wederom aangetrokken om “Desert psalms” vakkundig in te meppen. In zijn kielzog kwam ook Dagur Gíslason, Misþyrming frontman, mee aan boord. Angrenost-kompaan Erdsaf en de ons onbekende Ólöf Rún Benediktsdóttir van Svartþoka maken het plaatje compleet. De Portugees-IJslandse connectie van Angrenost, Monte Penumbra en nu ook Serpentes is blijkbaar een ‘ding’ aan het worden nadat we eerder al een soortgelijke internationale collaboratie zagen ontstaan tussen Noorwegen en Italië met o.a. Darvaza, Ritual Death, Funeral Harvest en Fides Inversa als resultaat.

De betoverende stem van Ólöf Rún Benediktsdóttir trekt “Desert psalms” op gang en zelden werden we zo hard op het verkeerde been gezet als in dit geval. De folkmystieke Wardruna-achtige introductie wordt immers gevolgd door een angstaanjagende brok zwartmetaal die zich met vervaarlijk ontblote tanden en woeste krijsgrowls manifesteert. De inleiding is hoogstwaarschijnlijk een belangrijk onderdeel van het verhaal of opzet van dit debuut, maar het is enigszins bizar te noemen dat de vrouwelijke zang later niet terugkeert zodat er meer cohesie zou gevormd zijn. De ongetitelde blackmetalcomposities bevatten – hoe kan het ook anders – heel wat IJslandse invloeden: de (dissonante) riffs wringen zich als bloedhete magmastromen in allerlei bochten en kieren en het overweldigende drumspel barst van de tectonische activiteit. Er blijft echter – zelfs na meerdere luisterbeurten – bitter weinig hangen, en daar wringt het schoentje wat ons betreft.

Het injecteren van melodieuze leads in de zinderende blackmetalchaos helpt soms wel als kapstok, maar zodra alle demonen vrijgelaten worden is het onderwerpen geblazen aan wat er op ons afgevuurd wordt. En soms komt daar zoals in het geval van “Desert psalms V” een band als Deathspell Omega al eens bij vanachter de hoek piepen. Als we de nummers afzonderlijk tot ons nemen, is het best impressionant te noemen wat dit stelletje Portugezen en IJslanders ons laat horen maar als totaalervaring van 40 minuten zijn we nog niet volledig overtuigd. Het enige moment waarop de band terugkeert naar de atmosferische setting van de albumintro is te vinden in de langgerekte inleiding van afsluiter “Desert psalm VII” waarbij piano en een progressieve postblackmetal gitaarlijn een paar minuten lang als in een mantra herhaald worden terwijl het nummer langzaamaan haar opbouw voltooit. Tot een crescendo komt het niet, de ware eindexplosie is te horen in “Desert psalm VI“.

De balans tussen chaos en structuur staat op “Desert psalms” wat ons betreft nog niet helemaal op punt. Hoewel Serpentes zijn potentieel o.b.v. de indrukwekkende line-up nog niet volledig benut, is het wel een veelbelovende start. Benieuwd trouwens of het bij een éénmalig gegeven blijft of dat er meer leven in dit project zit.

JOKKE: 76/100

Serpentes – Desert psalms (Norma Evangelium Diaboli 2025)
1. Desert psalms I
2. Desert psalms II
3. Desert psalms III
4. Desert psalms IV
5. Desert psalms V
6. Desert psalms VI
7. Desert psalms VII