Voor veel muzikanten vormt muziek schrijven een soort van persoonlijke zoektocht. Dat geldt ook voor de muzikant achter Fír die middels zijn muzikale expressie steevast een reis naar zijn persoonlijke afgrond maakt. Dat de Nederlander het niet zo begrepen heeft op de moderne tijd, kon u destijds al lezen in het gesprek dat we met de man voerden naar aanleiding van zijn eerdere band Vaal. In tijden waarin de roep van de oude geesten slechts zwak gefluister is en niemand luistert, kan het verval van de ziel echter niet langer worden genegeerd. Alzo herrees Fír twee jaar geleden uit de assen van Vaal en liet op korte tijd van zich horen middels drie demo’s, een EP en een split met Erscheinung. We namen enkele van hen toen onder de loep en moesten constateren dat het traditionele blackmetalpad dat Fír bewandelde ons wel kon bekoren. Dat is niet anders op “De stilte van God“, de eerste full-length die via Tour de Garde haar wereldwijde verspreiding kent.

“God heeft mijn ziel verlaten“…de eerste tekstregel van opener “Zelfschism” laat daar geen twijfel over bestaan en als Fír in “Laatste licht” “Bezeten van het kwaad” schreeuwt, geloof je dat ook instant. Middels donkere en sombere black metal wint Fír de verwaarloosde plaatsen van mysterie en mystiek met overtuiging en toewijding terug. En daarvoor moet het tempo niet altijd verschroeiend hoog liggen want Fír overtuigt misschien nog wel het meeste wanneer er ingehouden (“Maan boven de eiken“) of zelfs aan de trage kant gemusiceerd wordt zoals in het fantastische trance opwekkende “Laatste licht“, dat naast een Midden-Oosters aura ook frivool basspel kent. De albumopener schiet wel met de nodige peper in de reet uit de startblokken, maar verkent al snel tragere oorden waarbij subtiele keyboards voor gesmaakte accenten zorgen die de zwartgeblakerde riffs wat opbeuren.

Wanneer Fír in songs als “Morgenster” of “Offer” harder van leer trekt, doemen spookbeelden van oude Darkthrone en Gorgoroth op, maar Fír weet aan die eerste wederom wel een mystieke oosterse flair toe te voegen wanneer het nummer halfweg even in mid-tempo wateren verzeild geraakt. Eens de vlam terug aangewakkerd wordt, volgt nog een helse finale met een postrockachtige gitaarpartij als uitsmijter. Doorheen de zwartmetalen klanken van “De stilte van God” lopen verder donkere ambient synths (niet verwonderlijk van de man achter Old Tower) en “Silhouet des doods” doet de temperatuur een minuut lang verder dalen middels kil en spookachtig clean gitaargetokkel.

Het lijkt wel alsof we ons een half uur lang in 1993 wanen, maar ondanks de onderdompeling in de traditionele blackmetalwaarden, herontdekt Fír op “De stilte van god” een tempel die aan zijn eigen voorwaarden is gewijd. Prachtplaat!

JOKKE: 87/100

Fír – De stilte van God (Tour de Garde 2024)
1. Zelfschisma
2. Maan boven de eiken
3. Laatste licht
4. Offer
5. Silhouet des doods
6. Morgenster
7. Ondergang