Ahhhh, Akhlys. Het eerste geschapen wezen, dat zelfs voor het ontstaan van Chaos zelve in de Griekse mythologie ronddwaalde. De personificatie van de eeuwige nacht, en de mist des doods. Een meer passende naam had bezieler, muzikale duizendpoot en dienaar van de duisternis, Naas Alcameth, niet snel kunnen bedenken. Naast zijn vele andere projecten – met name Nightbringer, Excommunion, Bestia Arcana en het recente Aoratos – staat Akhlys, onverslaanbaar en in een ijzige sluier van miserie, angst en desolaat nihilisme gehuld. De band is met deze “Melinoë” aan zijn derde langspeler toe, en ongeveer het volledige blackmetalminnend landschap keek reikhalzend uit naar de opvolger van het al enigszins iconische “The dreaming I”. Dat deze nieuwe plaat een premature geboorte kende, maakt verder helemaal niemand nog iets uit. Thematisch is ook deze langspeler opgebouwd als een uitlaatklep voor de vele vreemde gebeurtenissen die de illustere frontman doorheen zijn leven heeft meegemaakt terwijl hij droomde, in slaap viel of wakker werd. Voor elke ziel die wel eens badend in het zweet wakker werd na een zo tastbare, zo ondenkbaar duistere nachtmerrie, die hij of zij zich jaren na datum nog tot in detail kon herinneren. Voor iedereen die soms midden in de nacht zijn ogen opent en merkt dat er geen beweging in de rest van zijn of haar lichaam zit, enkel een sluipende, onverklaarbare en allesovertreffende angst die zich bij hem of haar in de kamer begeeft, en tot de genadeloze conclusie moet komen dat er geen alternatief is dan deze levende nachtmerrie te ondergaan. Melinoë, de dochter van Persephone en Hades, de heersers van de Griekse onderwereld, waakte over je. Zij is, dixit de vele schrijfsels, de ongerepte drager van nachtmerries en pure waanzin. Het gezicht van een eenzame nacht vol kwelling, terreur en het gedwongen onderwerpen aan een ontastbare overmacht. Hoe vertaal je zo’n beklemmend gevoel op auditieve wijze? Waar “The dreaming I” al een unieke blik achter de schermen van Alcameth’s wereld wist te bieden, gaat het op deze nieuwe, uiterst geniale uiting snel van kwaad naar erger. Vanaf de eerste noten op opener “Somniloquy” grijpt Akhlys je bij de haren, om je gedurende de resterende drie kwartier stampend en krijsend doorheen de negen cirkels van de hel en terug te sleuren. Dissonante riffs komen uit verre lagen geluid heen geëbd, huilend en schreiend alsof bezeten door een paranormale entiteit. Drums die lijken op te wellen als lava die stroperig maar met enige bombast uit een vulkaan komt scheuren. De sound op “Melinoë” is zo uitermate beklijvend dat het lijkt alsof een van pijn en eenzaamheid geweven deken zich rond je wikkelt, zonder enige intentie om je ooit nog los te laten. De krassende zang van Naas boort zich gestaag een weg naar binnen in je geest en drijft moeiteloos de laatste restjes emotionele stabiliteit uit je brein. Zelden klonken blackmetalvocalen zo onmenselijk en demonisch, wat gezien het uitgangspunt best een opmerkelijke prestatie is. Alle vijf komen de nummers op deze plaat onbeschrijfelijk goed tot hun recht. De samenhang is dermate sterk dat het één lang uitgesponnen verhaal lijkt, ook al staan de opussen perfect afzonderlijk als obscure pilaren in een van weemoedigheid doordrongen muzikale areaal. Wat overblijft, is de totale en eindeloze nacht. Akhlys bracht met “Melinoë” een onweerlegbaar meesterwerk ter aarde. Een schouwspel van diabolische geluidsgolven, duistere mythologie, kwaadaardige zenuwkwalen en bovenal voorzien van akelig gepaste en memorabele grafische vormgeving. Dit is exact wat onderstaande zoekt in het wijde spectrum van black metal, en ik kan daarom alleen maar dankbaarheid uiten voor de lugubere mentale hel waar Naas Alcameth door moet om deze muziek te schrijven.

JULES: 97/100

Akhlys – Melinoë (Debemur Morti Productions 2020)
1. Somniloquy
2. Pnigalion
3. Succubare
4. Ephialtes
5. Incubatio