Vandaag, 20 augustus 2021, komt “Primordial arcana“, het zevende album van Wolves in the Throne Room uit. De band uit Olympia, Washington is toch wel de vaandeldrager van de nieuwere generatie black metal uit de Verenigde Staten. Bij hen is de Cascadian black metal stroming begonnen: atmosferische mid-tempo black metal met een thematische focus op de natuur. Wolves in the Throne Room is opgericht in 2003, in eerste instantie een trio tot 2010. Na twee demo’s komt hun debuutlangspeler “Diadem of twelve stars” uit. Daarna volgt de trilogie “Two hunters“, “Black cascade” en “Celestial lineage“. Die laatste is voor het eerst het resultaat van het duo van de gebroeders Aaron en Nathan Weaver. Vervolgens nemen ze een abrupte draai met het synthesizeralbum, en splijtzwam, “Celestite” uit 2014 dat uitkomt op hun eigen label Artemisia Records. Ook het volgende album, “Thrice woven” uit 2017, wat een terugkeer betekent naar black metal, komt uit op dat label. Net voor de release laat de band weten dat Kody Keyworth toegevoegd wordt aan de vaste line-up. In 2019 tekenen ze bij het Duitse Century Media en kondigen het volgende album aan, dat in 2020 of 2021 uit moet komen.

Nu is het dus zover. Voor mij heb ik “Primordial arcana” liggen. Volgens de bijgevoegde documentatie, zal op de dubbel LP het extra nummer “Skyclad passage” staan. Helaas zit dit niet in mijn promopakket, dus die ken ik nog niet. Wat ik wel weet, zowel uit de documentatie als uit mijn gesprek met drummer Aaron Weaver, dat nog niet geheel is afgerond, is dat zowel de productie als de mix door hem zijn gemaakt, in hun eigen Owl Lodge studio. Het is niet de bedoeling geweest de mix zelf te doen, maar de band was zo teleurgesteld in de aangeleverde mix, dat ze besloten het toch maar zelf te doen.

Het album opent als vertrouwd met “Mountain magick“. Een soundscape met natuurlijke geluiden, wat synths en vocalen. Een drum start, een gitaar valt in en los gaat het. Maar… toch… er is iets nieuws: gitaarsolo’s. Een epische kwaliteit ook, die ik niet gewend ben van atmosferische black metal. Hmmm, hier moet ik toch even goed voor gaan zitten. Enigszins bevreemd blijf ik achter na het eerste nummer. Er zitten veel verschillende stijlvormen in. Ik weet nog niet goed wat ik hiervan moet denken.

Het tweede nummer “Spirit of lightning” is wel meer zoals ik mijn Wolves in the Throne Room graag zie: een minimale intro, gevolgd door slepende mid-tempo drums en die echoënde vocalen, met een ijle gitaarlijn. Ik ga hier goed op. Zeker als rond de 2:10 de versnelling toeslaat. “Through eternal fields“ heeft een beetje de sfeer van “Autumn aurora” van Drukh, vooral qua gitaargeluid, aan het begin van het nummer. Daarna lijkt het wat organischer en minder kil te worden. Het nummer eindigt met een slepende outro met koor.

“Primal chasm (Gift of fire)” klinkt heel anders. Dat kan kloppen: het is het eerste nummer dat écht een bijdrage is van Kody Keyworth. Dit is zijn kindje en dat kan je horen. Het nummer is heel duidelijk op een andere leest geschoeid. En om eerlijk te zijn: dit is een hele fijne afwisseling. Er schuilt een kosmische doommetalkwaliteit in dit nummer. Dit is duidelijk een nieuwe invloed op de band.

Voor “Underworld aurora” hebben ze de synth’s van Cradle of Filth geleend, lijkt het wel. Ik kan niet anders dan denken aan de nummers van “V Empire“. Gelukkig klinkt Nathan beter dan Dani, denk ik dan. Ook hier druipt de epische kwaliteit er vanaf.

Het op een na laatste nummer van de plaat is het langst. Er zit een gejaagdheid aan, maar ook een heel lompe ‘van dik hout zaagt men planken’ rif tussendoor en een ronkend tussenstuk. “Masters of rain and storm” levert wat de titel belooft: een auditieve representatie van regen en storm. Chaotisch, alle kanten opgaand, en met korte momenten van respijt. De akoestische gitaar wordt gespeeld door Yianna Berkis, die mensen nog zouden kunnen kennen van Sadhaka, uit Oregon.

De afsluiter “Eostre” is een instrumentaal stuk. Veel Synths, heel zweverig. Het duurt niet lang, en is de perfecte rustige afsluiting van tumultueuze reis door de ijle bergen heen.

Voor mij persoonlijk is Wolves in the Throne Room eigenlijk de reden dat ik me vanaf 2007/8 weer ben gaan verdiepen in nieuwe black metal. Mijn hervonden interesse in het genre is geheel te danken aan deze band. Na de late jaren negentig heb ik vrij hard afscheid genomen van deze muziek. Je zou zelfs kunnen stellen, dat zonder Wolves in the Throne Room ik nooit aan recenseren begonnen zou zijn. Ik zou meer een passieve fan van metal in het algemeen zijn gebleven. Nog steeds heb ik een brede interesse in muziek, maar mijn passie is toch weer black metal, geheel te danken aan deze band. Ik heb dus wel een behoorlijk zwak voor deze wolven. Mijn sentiment is niet geheel ongeschonden door “Celestial lineage” en “Celestite“, trouwens, maar “Thrice woven” heeft wel veel goed gemaakt.

Ik moet heel erg wennen aan “Primordial arcana“. Het blijkt voor mij een echte groeiplaat. Na de eerste luisterbeurt ben ik vooral sceptisch, maar in de luisterbeurten erop volgend raak ik gegrepen door de dissonante melodielijnen gecombineerd met het epische gevoel. Wat mij bijzonder goed bevalt, is de lengte van de nummers. Slechts één compositie klokt meer dan tien minuten. Nergens wordt er nodeloos herhaald, of te lang gedraald. Het album kent inderdaad vele stijlen, maar toch passen ze wel bij elkaar. Het thema is goed uitgewerkt, en ik blijf ernaar luisteren. Zit je te wachten op je pre-order? Maak je geen zorgen. Dit album is ook voor jou. Voor mensen die meer van andere stijlen van black metal houden, misschien is het tijd om Wolves in the Throne Room eens uit te proberen. Ik ga nu eens goed overdenken of ik deze plaat in mijn jaarlijst ga zetten.

MISCHA: 87/100

Wolves in the Throne Room – Primordial arcana (Century Media 2021)
1. Mountain magick
2. Spirit of lightning
3. Through eternal fields
4. Primal chasm (Gift of fire)
5. Underworld aurora
6. Masters of rain and storm
7. Eostre