De meest iconische blackmetalsmoel aller tijden laat nog eens van zich horen middels “Dread reaver“, het derde ‘solo’-album alweer van de Noor Olve Eikemo, aka Abbath, nadat er een fikse zwartgeverfde haar in de ijskoude boter van Immortal zat en de wegen met Demonaz en Horgh scheidden. “Abbath” vonden we destijds een sterk statement, opvolger “Outstrider” wist ons minder te bekoren; benieuwd hoe “Dread reaver” het er vanaf brengt.

Niet al te best eerlijk gezegd en daar zit vooral de productie voor iets tussen. Het doel was naar eigen zeggen om een ​​stormachtige productie neer te zetten die stevig op het kruispunt staat van Abbath’s helden Kiss, Motörhead, Manowar en Bathory. Daar is wel iets van aan maar de veel te gecomprimeerde sound heeft tevens iets heel verwaaids over zich waardoor het lijkt alsof ik op een festivalweide vanop enkele honderden meters afstand naar Abbath en zijn crab walk sta te kijken. Alle instrumenten vechten voor hun plaatsje in het donderende en bassige geheel en zelfs Abbath’s typische strot geraakt wat ondergesneeuwd en klinkt minder typerend dan normaal.

Muzikaal en songtechnisch gezien start “Dread reaver” met twee nogal chaotische composities waarin drummer Ukri Suvilehto voluit kan gaan middels blastbeats en rollende basdrums en waarin felle solo’s als bliksemschichten doorheen de duisternis klieven. “Dream cull” start atypisch met een stukje akoestische gitaar en vervalt vervolgens in een mid-tempo hardrock-achtig verhaal dat naar Motörhead ruikt, maar waarbij ik Abbath’s zang niet zo goed trek. Ook hier weer veelvuldige gitaarleads die knipogen naar NWOBHM en thrash; het moge niet verbazen dat verderop in de tracklist Metallica’s “Trapped under ice” in een zwarmetalen jasje wordt gestoken. Het is een nummer dat door de Four Horseman zelf als één van hun minst geslaagde composities wordt beschouwd, maar qua thematiek past het natuurlijk wel bij onze “son/clown (schrappen wat niet pats) of northern darkness“. Abbath zingt het nummer in ware Lemmy-stijl in, maar door de kutproductie gaat veel finesse van het gitaarspel verloren.

“Myrmidon” moet zowat het absolute dieptepunt van deze derde langspeler zijn. Het nummer start als een afgedankt derderangs mid-tempo Immortal nummer om nadien nogal chaotisch en rommelig in overdrive te gaan. Met “The deep unbound” zitten we vervolgens al halfweg en nog nergens hoorden we tot dan toe iets noemenswaardig. Deze song laat een spervuur aan blastbeats en blackmetal horen, maar de riffs moeten het met gemak afleggen tegenover het gitaarwerk van Immortal’s laatste album “Northern chaos gods“. “Septentrion” gaat het ene oor in en het andere uit net als “The book of breath” waarbij we enkel bij het epische middenstuk even geïnteresseerd onze oren spitsten. Het titelnummer brengt geen redding: de vocalen klinken geforceerd, de vervormde verhalende stem is misplaatst en muzikaal doet deze afsluiter ons niets. Het is me zelfs na meerdere luisterbeurten niet gelukt om memorabele riffs te vinden.

Thematisch gezien werd gekozen voor de historische figuur Othryades, de laatst overgebleven Spartaan van de 300 Spartanen die waren geselecteerd om te vechten tegen 300 Argiven in de Slag om de 300 kampioenen. Beschaamd door het overleven van zijn kameraden, pleegde hij na de slag zelfmoord op het veld. Het is eens wat anders dan grim and frostbitten lyrics en ‘Bathoriaanse’ epiek. Het idee van een Dread Reaver – een onverschrokken duellist – kan ook worden gelezen als een metafoor voor de acties van het leven en de daaropvolgende worstelingen. We weten ondertussen allemaal wel van de verslavingen waar Abbath de laatste jaren mee worstelde en wat vaak tot clowneske of zelfs ronduit beschamende taferelen op de buhne leidde.

“Dread reaver” is een plaat die niet in fysieke vorm aan de collectie zal toegevoegd worden, daarvoor is het songmateriaal ondermaats. Ik begrijp Abbath wel als hij zich muzikaal wat van het Immortal-verleden wilt losrukken, maar deze mix van black metal met hardrock- en heavymetalinvloeden ligt me persoonlijk minder. De veelvuldige solo’s werken regelmatig eerder storend dan daadwerkelijk iets aan de nummers toe te voegen en de vreemde productiekeuze gooit voortdurend roet in het eten wanneer de voet op het gaspedaal gaat. Voeg daar nog een gatdebiele coverhoes aan toe waarop het lijkt alsof Abbath aan “The masked singer” deelneemt en je snapt dat we niet zo laaiend enthousiast zijn over deze derde. Sisser.

JOKKE: 60/100

Abbath – Dread reaver (Season of Mist 2022)
1. Acid haze
2. Scarred core
3. Dream cull
4. Myrmidon
5. The deep unbound
6. Septentrion
7. Trapped under ice (Metallica cover)
8. The book of breath
9. Dread reaver