De Zwitserse blackmetallers van Aara zijn zo’n schoolvoorbeeld van een hardwerkende band die sinds debuut “So fallen alle tempel” uit 2019 braafjes elk jaar een nieuwe full-length uitbrachten. Zelf ben ik enkel bekend met “En ergô einai” uit 2020 en “Triade I: Eos“, het eerste deel van de Triade-trilogie uit 2021. Deze laatste vond ik teleurstellend, met name door de aan zuurstof ontbrekende dichtgeplamuurde en ietwat zielloze moderne productie. Ik liet de twee navolgende delen dan ook aan mij voorbij gaan. Aara-songschrijver Berg heeft aan Aara en het mij onbekende Modern Rites blijkbaar niet voldoende als uitlaatklep, dus richtte de man het nagelnieuwe Taubrą op wat zo veel betekent als “hekserij” in het proto-Germaans. Dit heerschap liet zich voor debuut “Therizo“, een Grieks woord dat “oogsten” betekent, bijstaan door Aara-drummer J., bassist T. (o.a. Malphas) en de Noorse zanger R. (Ilhalung, Legiones). Het resultaat is een debuut dat er aboluut mag wezen!

Tussen het mysterieuze intro en de sacrale orgelklanken van het outro krijgen we immers zeven composities op ons afgevuurd die zich kunnen meten met het werk van de beste spelers in het occulte blackmetalspeelveld, zijnde (in mijn boek althans) Ascension en Chaos Invocation, maar ook de geest van Thy Primordial, Watain of Valkyrja waart door de op agressie leunende melodieuze blackmetalnummers. De Zweedse invloeden vallen met andere woorden niet te ontkennen.

De heren willen met hun muziek uitdrukking geven aan het oergeweld, het existentieel onbehagen en het mystieke aura van canonieke black metal dat hen zo fascineerde. De nadruk ligt daarbij op snelheid, brutaliteit en agressie en met J. hebben ze dan ook de geschikte drummer in de gelederen want deze energieke slagwerker zet een topprestatie neer bij het in goede banen leiden van deze snelheidsmonsters. Nu, pas op, er wordt meer gedaan dan enkel blasten waardoor de dynamische composities nooit in saaie eenheidsworst vervallen. Zo kregen “Reek of the earth” en “Congregation of the unholy” enkele meer rockende passages geïnjecteerd en de midtempo aanpak van het intro van “Dire necropolis” zou zo op een van de latere Immortal-albums kunnen thuis horen.

Het gelaagde gitaarspel van muziekschrijver B. bevat heel wat sterke riffs, hypnotiserende gitaarlijntjes en beklijvende leadpartijen die meermaals de kippenvelfactor in het rood stuwen. Het zinderende titelnummer of het fenomenale “Sigd” zijn hier misschien wel de beste voorbeelden van, hoewel alle songs hun memorabele momente kennen. De bulderende, bevlogen, en best goed verstaanbare vocalen van de Noorse zanger maken het totaalplaatje af. Het lijkt alsof de man voortdurend vanop een klif hele hordes troepen, klaar voor de aanval, lijkt op te jutten. Deze plaat vraagt dan ook om met het tekstvel in de hand de lyrics mee te brullen. Een zekere Ahzari verzorgde de zangopnames en is zelf met zijn heldere zang te horen in “Vale of the Taubra“. Net als bij Aara koos Taubrą voor een moderne maar minder claustrofobische sound, maar deze aanpak valt in dit geval heel wat beter uit. De songs knallen dan ook genadeloos uit je boxen.

“Therizo” laat weliswaar niets nieuws horen, maar het songmateriaal en de uitvoering zijn van een hoog niveau. Een fantastisch debuut met andere woorden van een band waar we in de toekomst hopelijk nog veel meer moois van gaan horen!

JOKKE: 88/100

Taubrą – Therizo (Debemur Morti Productions 2023)
1. Intro
2. Congregation of the unholy
3. Sigd
4. Reek of the earth
5. Dire necropolis
6. Rembrandt of death
7. Vale of the Taubra
8. Therizo
9. Outro