Didn’t see that one coming…Op basis van bandnaam, albumtitel, en eigenlijk ook wel het feit dat Iron Bonehead als broodheer fungeert, had ik verwacht nocturnale black metal voorgeschoteld te krijgen op dit “Hymns to the moon“, debuut van het Duitse Moon Incarnate waarachter de heren Christian Kolf (Valborg) en Matin Vasari (Beyondition) schuil gaan. Niets daarvan want het duo lijkt vooral een plaat te willen hebben schrijven geïnspireerd door “the Peaceville Three”, te weten Paradise Lost, My Dying Bride en Anathema, voor de gelegenheid ook aangevuld met elementen en invloeden van oude Amorphis, Tiamat, Katatonia, Samael en Moonspell. Als er maar ‘oud’ voorstaat, want zo wat elke band uit deze opsomming klinkt anno 2024 toch best anders dan zo’n 30 à 35 jaar geleden.

Een diepe verhalende stem vergezeld door een melancholische gitaarlead en mid-tempo kadans luiden “Hymns to the moon” in waarna we vanaf het hieronder te beluisteren “The tempest” een heuse portie pakkende deathdoom over ons uitgestort krijgen. De vintage en op zijn Zweeds zagende gitaartonen in songs als “A knight’s death” en “Nemesis” klinken enorm zwaar, net als de bulderende grunts, maar doorheen de melodieën van nummers zoals “The tempest” en “A graveyard in my soul” schijnt eveneens een maanverlichte atmosfeer wanneer clean gitaarspel, heldere vocalen en gothische toetsen hun opwachting maken. In het cleane zangdepartement domineren mannelijke stembanden, hoewel sporadisch ook gotische vrouwenzang de revue passeert. Het mannelijke zangtimbre neigt daarbij soms naar een light-versie van een band als Ghost en verraadt ook subtiele heavymetalinvloeden.

“Minotaur” is misschien wel de meest massieve en logge doomtrack op deze debuutplaat die aanvoelt alsof dit uit de Griekse mythologie stammende schepsel met de kop en de staart van een stier maar het lichaam van een man log op jou komt afgedenderd om je onder zijn gewicht te vermorzelen. In de afsluiter neemt een ander mythologish figuur, namelijk het zeemonster The Kraken, het van de minotaurus over waarbij trage doomregionen gaandeweg door meer swingende deathmetalgolven overspoeld worden en een clean gitaarriedeltje voor wat luchtigheid zorgt tussen het voorts omineuze muzikale gedonder dat in zijn staart nog een gitaarsolo in petto heeft.

In contrast met het destijds jeugdige enthousiasme van de muzikale voorbeelden klinkt Moon Incarnate echter wat geduldiger en strakker gestroomlijnd, maar ze weten wel meermaals met een schijnbaar groot gemak een griezelige atmosfeer neer te zetten in hun met klassieke horrorthema’s doordrenkte composities. De kilte, droevige en druilerige atmosfeer van dit “Hymns to the moon” is voelbaar in je botten en een aanbeveling voor eenieder die van melancholische deathdoom houdt.

JOKKE: 76/100

Moon Incarnate – Hymns to the moon (Iron Bonehead Productions 2024)
1. Hymn to the moon
2. The tempest
3. A knight’s death
4. Nemesis
5. A graveyard in my soul
6. Minotaur
7. The kraken