Wanneer Wolves of Hades en BREATH:SUN.:BONE:BLOOD:. Records samen een plaat uitbrengen van een band die de naam Kluizenaer draagt, verwacht ik, bijna als vanzelfsprekend, een nieuwe NLBM band. Verkeerd gedacht dus, want het trio blijkt uit het Duitse Potsdam afkomstig te zijn – de titel “Ein Abbild der Leere” gaf dat eigenlijk ook al weg. Dat de heren niet toevallig bij uitgerekend deze labels terechtgekomen zijn wordt duidelijk als we weten dat beide labels hun antikapitalistisch gedachtegoed hoog in het vaandel dragen, Kluizenaer zichzelf als RABM classificeert en we erachter komen dat de ontwerper van het ondertussen bekende RABM-embleem zélf deel uitmaakt van de band. Puur op muzikaal vlak is de RABM-stroming lange tijd weinig meer dan een ideologisch geladen koepelterm geweest, meer dan dat er effectief interessante muziek uit voortkwam. Dat laatste lijkt de laatste paar jaar echter toch de juiste richting uit te gaan, want enkele bands als Arde, Bull Of Apis Bull Of Bronze en Afsky weten best hoge ogen te gooien. Benieuwd dus of Kluizenaer, naast hun overtuigde ideologie, ook muzikaal iets waarmaakt.

“Ein abbild der leere” is de naar eigen zeggen eerste full length, of toch de eerste sinds de band van een soloproject naar een volledige bandbezetting evolueerde en wanneer “Verewigung”, de eerste van de vier toch lange composities, uit de startblokken schiet wordt duidelijk dat dit geen rit wordt om vrolijk van te worden. En dat bedoel ik positief, want slecht valt deze Kluizenaer-plaat niet in de minste mate te noemen. Het promopraatje maakt gewag van het fenomenale Weakling en dat maakte me eerst uiterst sceptisch: “Dead as dreams”, het enige échte wapenfeit van de Amerikanen, belandt makkelijk in mijn top tien zwartmetalen albums ooit. Gelukkig probeert Kluizenaer die onnavolgbare plaat niet na te apen, maar de Weaklingiaanse sfeer is ontegensprekelijk aanwezig doorheen “Ein abbild der leere”.

Instrumentaal moet Kluizenaer het vooral hebben van strakke, quasi onophoudelijke blastbeats en opjuttende riffs die elke impressie van een streepje zonlicht in een wervelende draakolk opslokken, waardoor de agressievere stukken (en zeker in “Es verbrennt sich”) ook wel eens de gekoesterde herinnering aan wijlen Altar Of Plagues weet boven te halen. De langgerekte composities, die met momenten ook aan de onaardse creaties van Voidsphere doen denken, zijn voorzien van intense zang, die soms weer aan dsbm-shrieks doet denken, dan weer naar Ultha-achtige geroep overhelt. Dat FFF. over een gevarieerde strot bezit is het minste dat we kunnen zeggen, al zullen de overslaande krijsen (daar komt Weakling weer om de hoek piepen, zeker ergens halfweg “Verewigung”) geen spek naar ieders bek zijn.

Na deze twee nietsontziend verslindende nummers krijgen we met het ambient “Ölgötze” vier minuten om op adem te komen, waarna “Stylit” ons nog een klein kwartier op hetzelfde élan murw beukt. Al bij al weten de Duitsers ons een kleine veertig minuten stevig te boeien en wordt er ook voldoende variatie in de nummers ingebouwd waardoor monotonie ondanks het repetitieve karakter van het beestje niet om de hoek komt piepen. Gooi daar nog een gebalanceerde maar soms ietwat doffe (de gitaren) klank aan toe en Kluizenaer levert met dit semi-debuut een album die de vereiste herhaalde luisterbeurten meer dan waard is.

CAS: 83/100

Kluizenaer – Ein abbild der leere (Wolves Of Hades Records & BREATH:SUN.:BONE:BLOOD:. Records 2022)
1. Verewigung
2. Es verbrennt sich
3. Ölgötze
4. Stylit