De Chileense multi-instrumentalist Lord Valtgryftåke weet duidelijk van geen ophouden. Met releases van ondermeer Evighetens, Gryftigæn, Mánþiel, Pyreficativm, Old Castles, Ründgard, Winterstorm en zijn self-titled eenmansproject was 2022 een enorm productief jaar qua output. En op de valreep voegt de man hier nog het volwaardig debuut “Anthems of mournful despondency” van Grymmstalt aan toe, nadat eerder dit jaar al de “Endlichkeit” demo op zijn eigen label Mahamvantara Arts Records verscheen. Voor deze band werkt Lord Valtgryftåke samen met de Ecuadoriaan Wampyric Strigoi, eveneens een bezige bij als je ziet dat ook deze blackmetalmaniak in 2022 talrijke releases uitbracht met ondermeer Aurae Lunae, Dungeon Steel, Wampyric Rites, Winterstorm en Heinous Tyrant. Na Winterstorm slagen beide mannen dus wederom de handen in mekaar.

Net zoals bij Winterstorm moeten we het met traditioneel en primitief zwartmetaal doen dat een rauwe en winderige lofi productie aangemeten kreeg en waarbij er vooral voor de drumopnames niet veel mics aan te pas kwamen. Het tempo ligt bij Grymmstalt wel aanzienlijk lager en er ligt meer focus op zwartgalligheid en miserie die erg pijnlijk aanvoelen, dat maken de album- en songtitels erg duidelijk. Lord Valtgryftåke legt zelf het verband met een spirituele nigredo, een concept uit de alchemie dat door de psycholoog Carl Jung als een moment van maximale wanhoop geïnterpreteerd wordt en zag het als een voorwaarde voor verdere persoonlijke ontwikkeling. Weemoed, depressie, wanhoop, uitzichtloosheid, … het zijn slechts enkele emoties die zich van mij meester maken terwijl ik deze 45-minuten durende trip onderga waarbij veelvuldig gebruik wordt gemaakt van herhalende – zeg soms gerust zelfs monotone – elementen. Getormenteerde uithalen en wanhoopsgekrijs schallen voortdurend door de grimmige black metal met als doel de ultieme domper op de feestvreugde te zijn. Laat de rauwe, winderige sound geen spelbreker zijn bij een eerste luisterbeurt, want wie doorzet, zal links of rechts een hallucinerende melancholie ontdekken in de vijf bovengemiddeld lange composities. De plaat is niet over de ganse lijn geslaagd te noemen, maar mist bij momenten zijn effect niet.

“Anthems of mournful despondency” is een plaat wiens treurige moedeloosheid perfect bij deze koude en donkere periode past. Wie zich graag door de miserabele klanken van een I Shalt Become, Wigrid of Forgotten Woods laat omarmen, moet zich misschien ook wel eens aan Grymmstalt wagen. Wie echter reeds over de afgrond aan het piepen is, dient voorzichtig met deze plaat om te springen.

JOKKE: 70/100

Grymmstalt – Anthems of mournful despondency (Signal Rex 2022)
1. Seelenangst
2. Wehmut
3. Nachsinnen
4. Nachgiebikeit
5. Schmerzan