Voor de roots van het Nederlandse Infinity moeten we een heel aantal jaren terug de tijd ingaan, namelijk naar 1995 en de grijs en grauwe randgemeentes van Rotterdam. Inspiratie voor het bandgeluid werd gevonden in het oude werk van Mayhem, Immortal, Marduk, Dark Funeral en Dissection en die invloeden werden nooit onder stoelen of banken gestoken gezien het aantal covers dat Infinity integreerde tussen het eigen werk. Op twee demo’s uit de begindagen en een compilatie uit 2012 na, ligt de focus van Infinity trouwens volledig op het uitbrengen van langspelers. Het nagelnieuwe “The untamed hunger” is op die manier reeds full-length nummer zeven die na twee releases via New Era Productions (“Non de hac terra” uit 2012 en “Hybris” uit 2017) uitkomt op ons eigenste Immortal Frost Productions.

Écht doorgebroken is Inifinity in onze ogen niet en dat ligt misschien enerzijds aan het feit dat de laatste paar platen steeds langer op zich lieten wachten (hoewel we niets tegen “kwaliteit boven kwantiteit” hebben) en anderzijds misschien aan het feit dat de heren nooit op tour zijn gegaan, ondanks live shows die in heel Europa gespeeld werden. Anderzijds is het ook zo dat hoewel de stichtende leden Balgradon Xul (zang en drums) en Draconis (gitaar en zang) doorheen de jaren aan een meer eigen smoelwerk werkten waarin zowel melodieuze als thrashelementen hun weg vonden, de basis nog steeds op Scandinavische leest (en dan vooral Zweedse) geschoeide black metal bleef die tamelijk onorigineel klonk.

Dat is nog steeds het geval op “The untamed hunger” hoewel de songwriting skills wel nog duidelijk gegroeid zijn. Zo laat de bijna negen minuten durende opener “Lord of the earth” een mooi staaltje vakmanschap horen waarbij de obligate snelheidsuitbarstingen afgewisseld worden met meer rockgetinte passages waar Satyricon haar hand op de laatste platen niet voor omdraaide en meer melodieuze stukken waarin zelfs akoestische gitaren hun opwachting maken. Een pakkende melodieuze gitaarlead maakt het plaatje helemaal af. “Ortus luciferi” is wat woester en ruiger maar baadt met zijn heldere zangstukken en spoken word tegelijkertijd ook in een meer ritualistisch sfeertje.

Ondanks het feit dat de heren wel degelijk weten hoe ze knappe nummers in mekaar moeten steken, zou ik de band er in een random blackmetalplaylist echter nog steeds niet zo gemakkelijk kunnen uitpikken. Op de meest recente platen vond ik Infinity vrij dicht tegen een Watain aan schuren die de mosterd op hun beurt natuurlijk bij Dissection zijn gaan halen. De meer melodieuze tracks zoals het geweldige “Hakatriel“, het titelnummer en door cleane/akoestische gitaren ingeluide “The cold silence beyond” zouden eigenlijk met gemak op de klassieker “Storm at the light’s bane” hebben kunnen staan, wat de heren natuurlijk als een compliment mogen zien.

Sinds “Non de hac terra” omarmde Infinity een wat cleaner en moderner geluid en ook “The untamed hunger” houdt zich ver weg van groezelige lofi-producties, hoewel de gitaarsound wat grofkorreliger klinkt vergeleken met de voorganger. Infinity ziet zichzelf als outcasts van onze samenleving zoals te horen is in het swingende en opzwepende “Infernam aeternam“: “We are the outcasts of this weak and sick society. Outlaws, unbound and living free. Like wolves we gather into the night. In our eyes the burning flames ignite”, maar in de overvolle blackmetalvijver blenden ze vrij gezichtsloos weg. Ondanks deze kritische noot is “The untamed hunger” wel de beste plaat die ik al van Infinity gehoord heb en valt er op de muzikale capaciteiten niets aan te merken. Het is enkel die spark die ik soms nog wat mis om de band er qua eigenheid tussen de kudde te doen uitspringen.

JOKKE: 80/100

Infinity – The untamed hunger (Immortal Frost Productions 2023)
1. Lord of the earth
2. Ortus luciferi
3. Hakathriel
4. Infernam aeternam
5. The untamed hunger
6. The cold silence beyond