Ondanks het ontbreken van een platenlabel heeft het Amerikaanse BlackBraid zich de voorbije twee jaar aardig in de kijker weten zetten. Bandbrein en alleenheerser (enkel voor het drumwerk werd sessiemuzikant Neil Schneider wederom ingeschakeld) Sgah’gahsowáh speelde in de eerste plaats in op de hype rond native black metal, maar wist ook muzikaal met debuut “BlackBraid I” te overtuigen. Ondertussen wordt het ‘native’ aspect van Jon S Krieger, zoals de man in het dagelijks leven heet, wel serieus in vraag gesteld, iets wat de band en muzikant ook heel wat kritiek oplevert.

Laten we het dus maar over de muziek van BlackBraid hebben, ondertussen met het mediabedrijf Wolf Mountain Productions als broodheer. “BlackBraid II” trekt de lijn van het debuut stevig door en dat is een dikke vette streep modern geproduceerde Zweeds aanvoelende black metal genre Dawn of Naglfar en heel wat deathdoom, maar dan afgekruid met inheemse folkloristische en akoestische klanken die eerder aan het Amerikaanse continent dan aan Scandinavië toe te schrijven zijn. In mijn review van het debuut opperde ik dat deze elementen nog meer in de composities an sich verweven mochten worden, een verzuchting die gehoord werd want hoewel ze nog voornamelijk opduiken in het instrumentale intro “Autumnal hearts ablaze” en de tussendoortjes “Spells of moon and earth” en “Celestial passage“, die voorts een hoog Agalloch-gehalte hebben, kruiden ze nu ook de metalen composities verder af.

Met een speelduur van meer dan één uur is “BlackBraid II” een stevige brok geworden. In het midden treffen we met “Moss covered bones on the altar of the moon” en “A song of death on winds of dawn” twee epische tracks aan die gezamenlijk meer dan één derde van de totale koek voor hun rekening nemen. Ook hier blijft BlackBraid als een totempaal fier overeind staan. Die eerste is een heuse mid-tempo melodieuze kraker die wederom sterk naar Agalloch ten tijde van het sublieme “Ashes against the grain” neigt en opgesmukt wordt met betoverend fluitspel. Naarmate het einde in zicht komt, ontketent zich een blastbeatstorm die als een kudde op hol geslagen bizons over de steppe raast. “A song of death on winds of dawn” start in ware melodieuze Paradise Lost doomstijl, waarna de hel ontketend wordt en we razende black metal over ons uitgestort krijgen. De stilte en rustgevendheid worden echter ook opgezocht middels een lange, haast meditatieve inlassing alvorens Sgah’gahsowáh zijn demonen terug ontbindt.

“Twilight hymn of ancient blood” beukt dan weer eerder als een logge deathdoomtrack totdat er plotsklaps en hoog verrassend in thrashmodus geschakeld wordt en BlackBraid nu eerder als recente Metallica klinkt, inclusief knappe solo van de hand van Randy Moore. De laatste seconden worden dan weer in beukende sludgestijl afgesloten. Hoogst entertainend nummer! Meer deathdoom in het treurige “Sadness and the passage of time and memory” dat ook heel wat akoestisch gitaarspel bevat. Het laatste woord is voor “A fine day to die” u allen gekend als zijnde een Bathory-cover; een keuze die dankzij de vele akoestische passages mooi aansluit bij het eigen werk.

Persoonlijke hoogtepunten zijn de twee lange epossen en het dynamisch uitgewerkte en met pakkende melodielijnen doorspekte “The wolf that guides the hunters hand“. “BlackBraid II” is een knappe opvolger van het reeds sterke debuut. Het zou me niet verbazen moest de band volgend jaar op Roadburn staan schitteren. Oordeel vooral zelf of BlackBraid de hype waardig is.

JOKKE: 86/100

BlackBraid – BlackBraid II (Wolf Mountain Productions 2023)
1. Autumnal hearts ablaze
2. The spirit returns
3. The wolf that guides the hunters hand
4. Spells of moon and earth
5. Moss covered bones on the altar of the moon
6. A song of death on winds of dawn
7. Celestial passage
8. Twilight hymn of ancient blood
9. Sadness and the passage of time and memory
10. A fine day to die (Bathory cover)