In tegenstelling tot “Insects” (2011) en “Fail-lure” (2017) is debuut “IIII“(2007) van het Duitse Farsot nog met enige regelmaat op mijn draaitafel te vinden. Dat wil echter niet zeggen dat die twee andere platen slechte releases zijn, hoegenaamd niet, maar Farsot is zo’n band waarbij ik, telkens ik ervoor in de mood ben, naar de kennismakingsplaat teruggrijp. Ter voorbereiding van de review van de nieuwe vierde langspeler “Life promised death“, die wederom na best een lange pauze verschijnt, heb ik die twee voorgaande full-lengths dus nog maar eens een audiobezoekje gebracht om een goed idee te krijgen van de progressie van deze Duitsers die nog steeds achter cryptische aliassen schuil gaan.

Thema’s als angst, dood, haat en verdriet tekenen nog steeds present, hoewel dat vanaf “IIII” en zeker op de opvolgers een meer avantgardistisch geluid opleverde vergeleken met de eerder depressieve blackmetalaanpak van de twee voorafgaande demo’s. Op dat vlak dus niet veel verandering en ook de line-up is op één wissel na nog grotendeels intact gebleven na de oprichting in de Duitse stad Gotha, een jaar voor de millenniumwissel.

De ritmische percussie die opener “Nausea” aanzwengelt lijkt rechtstreeks terug te grijpen naar de intro van “Thematik: Trauer” van “IIII“, dit 20-minuten durende epos is nog steeds zo wat het beste wat Farsot ooit heeft laten horen, dus op dat vlak start “Life promised death” in elk geval veelbelovend. Het post-apokalyptische “Insects” liet voor de eerste keer wat progressievere Enslaved-momenten en industriëlere Satyricon- en Mayhem-invloeden horen, waarvan anno 2024 vooral de Enslaved-krijtlijnen nog deel uitmaken van het Farsot-universum en dan meerbepaald in de invulling van de heldere zangpassages en bepaalde ritmische vormgevingen.

De bijtende blackmetalmomenten werden deze keer wat meer naar de achtergrond verdrongen, hoewel er in “Nausea” en “Buoyant flames” ook nog wel stevig van leer getrokken wordt, en dat in ruil voor een meer open geluid hoewel Farsot natuurlijk altijd al wel een atmosferische aanpak omarmde. Maar dat onverwachts hard en snauwend uithalen is er nu niet écht veel meer bij. De band geeft naar eigen zeggen zelfs toe deze keer eerder door grunge beïnvloed te zijn geweest, maar dat hoor ik zelfs na meerdere luisterbeurten niet echt terug jongens.

De vocale veelzijdigheid van frontman X.XIX heeft doorheen de jaren een mooie progressie opgetekend. Op “Insects” startte de zanger nog ietwat aarzelend met cleane zanglijnen tussen zijn screams in te bouwen, maar ondertussen heeft hij zich tot een begenadigd zanger weten omvormen. Hij weet zich vocaal dan ook aan te passen aan de verschillende stemmingen die Farsot muzikaal verkent. Tijdens “Into vertigo“, het meest progressieve en veelzijdige nummer op “Life promised death“, moeten we bij zijn heldere en verhalende zangstem, maar evengoed de afwisseling tussen ritmische riffs en akoestische passages, (zoals gezegd) héél sterk aan Enslaved denken terwijl zijn cleane stemtimbre in het dynamische “Buoyant flames“, het wat meer timide en grotendeels akoestisch ingevulde “Chimera” en het ritmisch swingende “Stray dogs” dan weer hard naar een Agalloch neigt. In het eerste, erg introspectieve deel van “Descent” geeft de zanger zich vocaal heel hard bloot, het is dan ook een compositie die grotendeels door hem gedragen wordt. Leuk detail zijn de Burzumeske synthnoten die doorheen de song druppelen.

V. Santura, gekend van producties van ondermeer Dark Fortress, Schammasch en Secrets Of The Moon – drie namen die qua stijl niet zo gek ver van het Farsot-geluid liggen – zat achter de knoppen wat een dynamische en open sound met heel wat ruimte voor de basgitaar opleverde en zorgde tevens voor wat extra keyboards, shakers en tamboerijngeluiden. Verder worden zoals vanouds en reeds vermeld ook de nodige akoestische passages in het metalkader ingelast, maar ook mooie gitaarleads mogen op tijd en stond niet ontbreken. Dynamisch zit het, zoals steeds eigenlijk, wel snor bij Farsot waardoor ook de vele nummers die boven de acht minuten afklokken geen moment vervelen en de spanning weten vast te houden.

Na de tegenvallende bijdrage van Farsot aan de “Toteninsel“-split (2018) met ColdWorld laten de conceptioneel ambitieuze Duitsers op “Life promised death” horen ook met een wat minder zwartgeblakerd metalgeluid – spreek nu gerust maar over ‘dark metal’ – goed uit de voeten te kunnen.

JOKKE: 86/100

Farsot – Life promised death (Lupus Lounge 2024)
1. Nausea
2. Buoyant flames
3. Into vertigo
4. Chimera
5. Stray dogs
6. Descent
7. Lost momentum