Het uit Denver, Colorado afkomstige Blood Incantation is een band die we waarderen daar ze het principe ‘stilstand is achteruitgang’ hanteren. Het kwartet met nevenactiviteiten in ondermeer Spectral Voice en Black Curse zoekt met andere woorden graag het experiment op. Dat werd bijvoorbeeld reeds duidelijk op “Hidden history of the human race” (2019) waarbij hun old-school death metal met de nodige atmosferische passages, akoestische klanken en psychedelica opgesmukt werd. In 2022 waren er dan plots de ambient soundscapes van “Timewave zero“. Ondanks de sterke invloeden van het werk van o.a. Tangerine Dream, Pink Floyd, Lustmord, Popol Vuh en Dead Can Dance leek deze EP verrassend goed gesmaakt te worden door het metalpubliek. Ook op het titelnummer van de vorig jaar verschenen single “Luminescent bridge” was er nog ambient te horen, maar het andere nummer “Obliquity of the ecliptic” was dan weer één gigantische brok old-school death metal. Wat zou Blood Incantation zoal uitvreten op “Absolute elsewhere“, full-length nummer 3?

De albumtitel is niet zomaar gekozen want het betreft een rechtstreekse verwijzing naar de gelijknamige band die met hun plaat “In search of ancient gods” een kruisbestuiving tussen progressieve rock en spacey klinkende elektronica liet horen, een inspiratiebron voor de bandleden. Blood Incantation zelf injecteert op diens nieuwe album heel wat krautrock, psychedelica en progrock in hun death metal met als resultaat 2 reusachtige composities van om en bij de 20 minuten speelduur die wel telkens in drie delen of ‘tablets’ onderverdeeld werden.

De openingstonen van “The stargate [Tablet I]” laten er geen misverstand over bestaan dat “Absolute elsewhere” een deathmetalrelease is. Progressief getint doodsmetaal buldert over ons heen, maar maakt na een tweetal minuten wel plotsklaps tijd voor progrock met spacey toetsen en heel wat soleerwerk waarin de geest van Pink Floyd rond waart. Naar het einde toe wordt de metalen draad terug opgepikt met woeste death metal waarin echo’s van Immolation en Morbid Angel opduiken.

In het rustgevende “The stargate [Tablet II]” komt de passie van de bandleden voor buitenaards leven en science fiction naar boven drijven met een soundtrackachtig nummer dat heel wat spokenwordsamples bevat. De leidende synthesizermelodie, mellotron en het programmeerwerk zijn hier trouwens van de hand van Thorsten Quaeschning van Tangerine Dream. De spanning wordt gestaag opgebouwd om uiteindelijk uit te monden in het derde deel van het nummer dat met heel wat Immolation-achtige piepjes in het gitaarwerk start. Verder ook de nodige heldere vocalen, akoestische oriëntaals klinkende intermezzi en tribalachtige drums die heuse Nile-vibes creëren en mooi aansluiten bij het coverartwork, alvorens de finale met de nodige Morbid Angel-invloeden in het rond strooit.

Die Morbid Angel-referentie wordt doorgetrokken in het eerste deel van “The message“, maar wederom is er ook het verrassingselement van plotsklaps opduikende akoestische partijen en melodieuze gitaarsolo’s waarin heel wat gevoel vervat zit. Het technische drumspel wordt in het tweede deel nóg complexer waardoor de death metal hier een heuse ‘prog’-stempel meekrijgt. Wanneer de tsunami gaat liggen, nemen Pink Floydiaanse rustgevende golven inclusief zwoele heldere zang het over, om dan in het slotstuk terug met eerder vrij klassieke death/thrash metal rond de oren te slaan. Maar Blood Incantation zou Blood Incantation niet zijn als ook hier niet de progressieve kaart getrokken zou worden met een beklijvende finale als subliem hoogtepunt. Ondanks de techniciteit van hun muziek primeert het gevoel in de gelaagde composities.

Naast Quaeschning’s muzikale bijdrage zijn er trouwens nog gasten te horen. Nicklas Malmqvist (Hällas) verzorgde synthesizerwerk, mellotron, orgel en pianospel doorheen de zes tablets en Malte Gericke van Sijjin leverde additionele growls af op het derde deel van “The stargate” en de eerste twee delen van “The message“. Het is bewonderenswaardig hoe Blood Incantation zichzelf voortdurend blijft heruitvinden met “Absolute elsewhere” als absoluut hoogtepunt in hun discografie. Het blenden van verschillende muzikale stijlen gaat de band goed af en klinkt nergens geforceerd, hoewel sommigen hier waarschijnlijk wel een schizofreen gevoel aan zullen overhouden. Voer voor discussie en aan te raden aan fans van Morbus Chrom, Venenum en Morbid Angel. “Absolute elsewhere” zou zo maar even een moderne klassieker in wording kunnen zijn wat betreft experimentele/progressieve death metal.

JOKKE: 88/100

Blood Incantation – Absolute elsewhere (Century Media 2024)
1. The stargate [Tablet I]
2. The stargate [Tablet II]
3. The stargate [Tablet III]
4. The message [Tablet I]
5. The message [Tablet II]
6. The message [Tablet III]