Ars Hmu is één van de minder gekende en vruchtbare projecten van onze lievelingszweed Swartadauþuz, maar daarom niet minder sterk. Met Esoterica aka Alex Poole (drums) en Likpredikaren (zang) in de gelederen overstijgt Ars Hmu trouwens de status van éénmansproject van Swartadauþuz. In 2012 verscheen de veelbelovende demo “The dawn of black pansophy” en een decennium later is dat volwaardige debuut in de vorm van “Empire of impurity” eindelijk een feit. Met zo’n 700 andere releases die de Zweed in tussentijd uitbraakte kan je hem het lange wachten natuurlijk niet kwalijk nemen.

In die tien jaar tijd is er toch wel het één en het ander veranderd aan de sound van Ars Hmu. “The dawn of black pansophy” bevatte slechts één track, maar het titelnummer was dan wel een kolossale compositie die op net geen half uur afklokte waarin ietwat typerende Ancient Records black metal werd afgewisseld door sinistere ambientstukken. Naarmate het einde naderde werd er muzikaal wat meer geëxperimenteerd en Likpredikaren, op wiens stembanden in het verleden al meermaals beroep werd gedaan door de hyperactieve Zweed, screamde echt zijn verdorven ziel uit zijn lijf.

Op dit debuut waarop ex-Setherial drummer Empyrion met de noorderzon verdwenen is, prijken vier tracks van telkens zo’n minuut of elf en de ambient is hier, op heel korte overgangen tussen de nummers na, exclusief voorbehouden voor afsluiter “Tristitia in iniquitatem“. Het zwartmetaal van Ars Hmu lijkt door de bezwerende vocalen van Likpredikaren deze keer in een meer occulte en rituele atmosfeer te baden, maar blijft zo duister en penetrant als obsidiaan. De gitaarriffs, waaronder meermaals een subtiele laag keys begraven is die voor majestatische lichtaccenten in de totale duisternis zorgt, hebben een haast hallucinogeen en betoverend effect die hun mystieke geheimen mondjesmaat prijsgeven. De koude, grimmige en hypnotiserende ondertoon is één van de absolute sterktes van Ars Hmu en het feit dat Esoterica niet resoluut voor blastbeats kiest, maakt dat er heel wat dynamiek en variatie te bespeuren valt. De vurige tremolo’s van “Stalking arrival of possession” zetten mijn zwartgeblakerde hart en ziel in vuur en vlam en doen me na al die jaren nog bijna net zo extatisch voelen als toen ik de geheimen van de zwarte kunsten destijds als puber leerde kennen. Naast de keys die hier een meer prominente rol toebedeeld kregen, geven bevreemdende akoestische passages (die wat aan Armagedda doen denken) extra textuur en karakter aan dit epos vol beklijvende Scandinavisch black. Killer track! De heldere, dromerige en melancholische synthgolven, gitzwarte ambient en subtiele percussie van de afsluiter transporteren ons naar mystieke dungeonsynthrijken en voelen als dé soundtrack aan voor het moment waarop mijn geest ooit mijn lichaam zal verlaten.

De ingrediënten waarmee Ars Hmu in de drie eerste nummers aan de slag gaat, kennen we ondermeer van Emperor’s en Setherial’s magistrale debuutplaten (om er slechts twee te noemen) met een vocale afkruiding van “DMDS“-era Mayhem en een orthodoxe band als Ondskapt. Het eindresultaat, dat tussen symfonische en atmosferische black metal in valt, klinkt erg overtuigend. Deze jongens moet je het klappen van de zweep niet meer leren kennen natuurlijk. In 2018 zou nog een langspeler opgenomen moeten zijn en die opnames die “Flames of eternal hate” gedoopt werden, zouden ook dit jaar nog wereldkundig gemaakt worden. Swartadauþuz (en co) is (zijn) niet te stoppen!

JOKKE: 87/100

Ars Hmu – Empire of impurity (Amor Fati Productions 2022)
1. Immoral path
2. Profane kingdom
3. Stalking arrival of possession
4. Tristitia in iniquitatem