Wie niet vies is van een fikse scheut toetsen en de nodige orchestrale bombast zit gebeiteld bij “The ravening“, debuutplaat van het Finse Argenthorns. Wie een afkeer heeft van symfonische elementen leest dus best niet verder want de acht barokke saga’s die dit debuut vormgeven, vragen heel wat van de luisteraar en hebben soms wel wat weg van een heuse metal musical. Er gebeuren immers soms wel duizend dingen tegelijkertijd in het muzikale avontuur dat Mason Rofocale, multi-instrumentalist en verteller van dit epische en magische verhaal, uit zijn koker heeft weten schudden. Achter het mysterieus ogende masker gaat Juuso Peltola schuil, waarschijnlijk wel gekend van o.a. Warmoon Lord en Old Sorcery.

Het mysterieuze en occulte symfonische blackmetalverhaal wordt verteld zoals dat gebeurde aan het eind van de gouden jaren ’90 door acts als Dimmu Borgir (vooral “Spiritual black dimensions” en “Puritanical euphoric misanthropia” hoor ik hier terug), Odium, Obtained Enslavement of Limbonic Art. Maar ook een niet-Noorse referentie als Bal-Sagoth dient zeker aangehaald te worden, vooral voor de manier waarop gracieuze en zwaar beladen spokenwordpassages in de songs verweven zijn. Ook Cradle Of Filth-invloeden kan je niet ontkennen hoewel het de laatste jaren blijkbaar nog steeds cooler is met oude-Dimmu referenties te strooien dan de band van Dani Filth boven te halen.

Argenthorns gaat vanaf het Fins getitelde fantasmagorische intro “Hänen salissaan kastoimme unenhoureet vereen” voluit voor cinematografische en grandioze enigmatische auditieve landschappen en gooit zelfs af en toe een (jakkes!) powermetalmelodie in de strijd. Maar kom, ’t is de brave man vergeven. De ijskoude blackmetalriffs en symfonische elementen en fascinerende keyboards blenden mooi en resulteren in een complex, uitdagend, bedachtzaam en fantasierijk geheel. Enkel een beetje jammer van de klinische drumsound. De screams van Mason Rofocale zijn erg sappig en gaan voortdurend een dynamische strijd aan met ’s mans diepe verhalende en bijwijlen poëtische stem. In de tweede helft van het wat gematigdere en soms heel doomy klinkende “I: Incursion II: A procession of spectres” zorgen ijle en betoverende vrouwelijke vocalen voor een aanlokkelijk hoorspel. Het hoogtepunt van “The ravening” bevindt zich dus halfweg deze adembenemende reis, hoewel “Malefic chronicle” – met zijn Emperor-invloeden (hoor die aan “Opus a satana” verwante strijkerspassage!), ook niet te versmaden is. Zelfs de virtuoze gitaarsolo trek ik goed.

“The ravening” is zo’n plaat waarmee ik me in de jaren ’90 wekenlang op mijn kamer zou hebben opgesloten, op zoek naar alle details in de muziek en mezelf overgevend aan de escapistische kracht van dit fantasierijke verhaal. Soms is het ook mij wel wat veel van het goede, maar ik trek dit veel beter dan bijvoorbeeld een Carach Angren of Fleshgod Apocalypse waar ik in een grote boog omheen loop. Impressionant en ambitieus debuut ook al liggen de invloeden er – net zoals bij de laatste worp van Lamp Of Murmuur – vingerdik bovenop, maar beter goed gepikt dan…

JOKKE: 85/100

Argenthorns – The ravening (Avantgarde Music 2023)
1. Hänen salissaan kastoimme unenhoureet vereen
2. The manor of the demon duke
3. In the hoary shadows of the blighted gardens
4. I: Incursion II: A procession of spectres
5. Malefic chronicle
6. Wings of psychomachia
7. The grand hallowing of the tyrant
8. Elpyminen