Jaarlijst Jokke

2020, het jaar van de plaag. Rondom mij hoor ik iedereen moord en brand schreeuwen dat 2020 een ongelofelijk kutjaar was. Dat is natuurlijk voor veel mensen en tot op zekere hoogte het geval, maar voor mij persoonlijk is 2020 het jaar waarin het vaderschap mij te beurt viel. Een nieuwe rol in het leven die mij uitermate goed bevalt.
Naar aanloop van dat vader worden had ik er al vrede mee genomen dat het aantal concertbezoeken tijdelijk wat minder zou zijn, maar deze vreemde wending had ik natuurlijk niet zien aankomen en ondertussen kriebelt het natuurlijk al weer om met een lauw biertje in de hand naar (inter)nationale bands te gaan kijken en met de vrienden bij te babbelen. In welke vorm dit zich zal voordoen, blijft voorlopig nog een vraagteken.
Door het grotendeels wegvallen van het sociale leven kwam er plots – naast het nieuwe familiale leven – (nog) meer tijd vrij om nieuwe muziek te ontdekken. En gelukkig maar, want de instroom aan nieuwe releases was nog immenser dan voorheen. Bands die plots de hort niet meer op konden, hadden natuurlijk geen zin om met de vingers te zitten draaien. 2021 zal dus niet anders zijn op gebied van ontelbare nieuwe releases. Aanvankelijk had ik “schrik” dat met een baby in huis het beluisteren van muziek aartsmoeilijk zou worden en even speelde ik dan ook met de gedachte om de stekker uit Addergebroed te trekken. Maar kijk, dat bleek reuze mee te vallen.
Het leven neemt soms plotse wendingen en mede dankzij versterking van ons team met Jules en Mischa, belandden we plots in een stramien van één review of interview per dag. Of dit houdbaar is zodra het sociale leven zich opnieuw in gang trekt, valt nog te bekijken. Kwaliteit boven kwantiteit natuurlijk, maar vooralsnog proberen we jullie (zo goed als) dagelijks doorheen de maalstroom aan releases te gidsen.
2021 is tevens een feestjaar voor Addergebroed want we blazen dan tien kaarsjes uit en dat moet gevierd worden natuurlijk, maar daarover later meer.

Beste song van 2020

Beste langspelers van 2020

  1. Armagedda – “Svindeldjup ättestup“: De wonderen zijn de wereld nog niet uit want na een afwezigheid van maar liefst 16 jaar, was daar plots een nieuwe plaat van Armagedda. “Svindeldjup ättestup” vormt een logisch vervolg op “Ond spiritism”, maar heeft toch ook weer een eigen identiteit. Armagedda(s Norrländsk svartmetall klinkt nog steeds even fantastisch als vanouds. Welkom terug heren!
  2. Duivel – “Tirades uit de hel“: De NLBM scene is de laatste jaren niet weg te denken uit onze jaarlijsten. Deze keer strijkt Duivel met diens debuut de eer als hoogst genoteerde Nederlandse blackmetalband op. Fantastische nummers en het inzetten van verschillende vuilbekkers levert een zinderend vocaal spektakel op.
  3. Enslaved – “Utgard“: Het gouden duo Ivar Bjørnson en Grutle Kjellson is niet klein te krijgen, ook na wat gerommel in de line-up. Deze vijftiende (!) langspeler klinkt weer op en top als Enslaved maar een nummer als “Urjotun” houdt het met diens post-punk, krautrock en elektronica insteek toch ook weer fris. De sublieme single “Homebound” is ongetwijfeld één van mijn favoriete songs van 2020. Ik heb trouwens ook enorm genoten van hun 3 live streams en de uitermate boeiende docu die momenteel loopt. Zouden meer bands moeten doen want het uitgemolken verhaal van Mayhem kennen we ondertussen al. Graag een vervolgreeks voor Emperor, Satyricon, Immortal, Marduk, …
  4. Serment – “Chante, ô flamme de la liberté“: Een innemend debuut dat wegluistert als een duistere en epische reis door het hart van de besneeuwde bossen van Quebec die onder een eeuwenoud sneeuwdek begraven liggen. De roep om naar Canada op reis te gaan, wordt alleen maar groter.
  5. Mooncitadel – “Night’s scarlet symfonies“: Het is voor een band als Mooncitadel en diens old school pagan symfonische black dat het woord ‘episch’ in het woordenboek opgenomen werd.
  6. Ossaert – “Bedehuis“: “Bedehuis” is een 35 minuten durende trip vol macabere schoonheid waarbij de dualiteit tussen helse toorn en een sacraal aanvoelende melodieusheid voortdurend wordt opgezocht. Bezieler P. liet later op het jaar nogmaals van zich horen middels Shagor, een ander sterk staaltje Nederlands atmosferisch zwartmetaal.
  7. Afsky – “Ofte jeg drømmer mig død“: “Regelmatig droom ik mezelf dood” zegt de Deense albumtitel. Het is een prima opvolger voor “Sorg” die een pakkende mix aan traditionele black metal, folk en doom laat horen waarbij melancholische en vaak intrieste gevoelens hand in hand gaan.
  8. Lifvsleda – “Det besegrade lifvet“: Met debuut EP “Manifest MMXIX” belandden deze Zweden die geen onbekenden zijn en een lange staat van dienst in de scene hebben vorig jaar in de top 10 qua EP’s, splits en demo’s. Ook dit volwaardige debuut is in mijn jaarlijst beland hoewel de genialiteit van deze plaat zich niet meteen prijsgaf.
  9. Enevelde – “Enevelde“: In afwachting van de tweede Misotheist plaat (die fantastisch klinkt) konden we ons zwartgeblakerde hart dit jaar verwarmen aan het gelijknamig debuut van Enevelde, de nieuwe band van Misotheist frontman B. Kråbøl. De bandnaam betekent zo veel als “alleenheerschappij”, een rol die ook aan het label terratur Possessions toegeschreven kan worden, want dat beschikt over een giga neus voor lokaal talent.
  10. Svartsyn – “Requiem“: Svartsyn is zo’n typisch voorbeeld van een ondergewaardeerde band die steeds in de schaduw van andere Zweedse landgenoten is blijven staan. Onterecht, want bandbrein Ornias levert voor de tiede keer op rij een waar groeialbum af. Dat zijn nog steeds de beste, nietwaar? En met drummonster Hammerman in de gelederen is er gelukkig, samen met de zangbijdrage van Barditus (ex-Lugubrum) op de Duivel plaat, nog een Belgische connectie in deze top 10.

Eervolle vermeldingen: Blaze Of Perdition – “The harrowing of hearts“, Turia – “Degen van licht“, Bezwering – “Aan de wormen overgeleverd“, Häxanu – “Snare of salvation“, Fanebærer – “Den første ild“, Häxenzijrkell – “Die Nachtseite“, Katatonia – “City burials“, Fides Inversa – “Historia nocturna“, Akhlys – “Melinoë“ en Oranssi Pazuzu – “Mestarin kynsi“

Beste EP’s, splits en demo’s van 2020

  1. Empyrean Grace – “Bestowment of the seraphic key“: De Nederlandse multi-instrumentalist O valt niet meer weg te denken uit onze jaarlijst. Dit jaar deed hij onz emond wijd open van verbazing vallen met de eerste demo van zijn nieuwe project Empyrean Grace. Broeierig, zinderend, beklijvend en ronduit magistraal zijn de sleutelwoorden voor het nummer “Bestowment of the seraphic key” dat je leven een klein half uur lang meer warmte geeft, want black metal hoeft niet per se grim and frostbitten te zijn. Terecht ook het nummer van het jaar wat mij betreft!
  2. Deus Mortem – “The fiery blood“: Vier dynamisch gearrangeerde Poolse klassenummers prijken er op deze nieuwe EP. De eerste tegenvaller moeten de heren nog schrijven, beetje zoals hun Noorse labelmaten Whoredom Rife, die we op een derde plaats terug vinden.
  3. Whoredom Rife – “Ride the final tide“: Klein zoethoudertje om het wachten op de nieuwe langspeler te verzachten. Het titelnummer laat een nog agressievere kant van de Noren horen en als bonus krijgen we er nog een geslaagde Manes cover bij. V. Einride heeft trouwens de handen in mekaar geslagen met Cernunnos (Manes/Manii) en Levninger (Knokkelklang) en zullen hun debuut onder de noemer Syning in 2021 uitbrengen. Ook Whoredeom Rife zef brengt dit jaar nieuw plaatwerk uit en reserveert daarmee hoogstwaarschijnlijk al een plaatsje in de jaarlijst van 2021.
  4. Grifteskymfining – “Satanic poltergeist“: Geen Swartadauþuz in mijn jaarlijst te bespeuren dit jaar begot. Wie deze keer wel in de prijzen valt is zijn ex-Svartrit collega Sir N die dit jaar uitermate actief was wat resulteerde in nieuw plaatwerk van Reverorum Ib Malacht, Draug en maar liefst drie langspelers en een demo van Grifteskymnfing. Ik koos voor die laatste daar die een ode is aan Belial en de fantastische “Likpsalm” demo uit 2011. Kippenvel van de eerste tot de laatste seconde!
  5. Gärgäntuah – “Dödenlicht“: Onbekend maakt onbemind maar dat is onterecht in het geval van deze nieuwe Nederlandse blackmetalparel. Eén om in het oog te houden!
  6. Lamp Of Murmuur – “The burning spears of crimson agony“: Ongetwijfeld dé revelatie in de ondertussen geëxplodeerde raw black metal scene. Persoonlijk vind ik deze EP nog nét een tikkeltje straffer dan de “Heir of ecliptical romanticism” langspeler die eveneens dit jaar verscheen.
  7. Vital Spirit – “In the faith that looks through death“: Native American black metal lijkt een nieuw dingetje te zijn binnen de extreme metalscene. Hoewel de muzikanten van Vital Spirit geen inheemse roots hebben, laten ze op hun debuut EP wel een enorm geslaagde mix aan black metal en spaghetti western invloeden horen. ¡Viva la revolución!
  8. Ish Kerioth – “Under unclean wings“: Voor de tweede keer prijken onze landgenoten Ish Kerioth in de jaarlijst, zij het opnieuw in de sectie van kleinere releases. En nu een langspeler graag, allez hup!
  9. Tirgûl – “Promo 2020“: Ik had ergens horen waaien dat het Noorse Gehenna weldra een nieuwe langspeler zou lossen, iets waar ik enorm naar uitkijk want Sanrabb en co staan hoog in mijn favorietenlijstje. Een terugkeer naar het geluid van hun debuut EP “First spell” zit er hoogstwaarschijnlijk niet in, maar gelukkig hebben we Tirgûl nog die met hun promotape een meer dan geslaagde ode brengen aan oude Gehenna.
  10. Selenite Scrolls – “Spectral dirges from an eerie past“: Het bulkt van de activiteit in de ondergrondse krochten van de blackmetalscene ten zuiden van de taalgrens. Voorlopig zit het merendeel van de bands nog in de demofase, maar hopelijk komen er ook snel langspelers uit, want het potentieel is er. Selenite Scrolls eert de demodagen van band als Thorns en Manes en diens debuutdemo verschijnt via Medieval Prophecy Records, een label om in de gaten te houden.

Eervolle vermeldingen: Brånd/Häxenzijrkell – “Split“, Moenen of Xezbeth/Оброк – “Split“, Warmoon Lord/Vultyrium – “Pure cold impurity“, Orkblut – “Shadowmancer of the haunted knolls“, Nimbifer – “Demo I & II“, De Gevreesde Ziekte – “Ω“, Drottinn – “Í helgum dýrðar ljoma”, Tombs – “Monarchy of shadows“, Ultha – “Floors of heaven“ en Ancient Necromancy – “Diabolical forest alchemy“

Jaarlijst Cas

MMXX anno bastardi, eentje dat op veel vlakken nog lang zal nazinderen. Eind 2019, toen de tour net werd aangekondigd, zei ik nog grappend dat ik toen al wist dat Miserere Luminis de beste show van het jaar zou gaan spelen. Ik heb mijn gelijk gekregen, maar helaas lag dat niet enkel aan de band. Dat ik de dag voor de ‘korte lockdown’ mijn allerlaatste concert van het jaar zou gaan zien, had niemand kunnen voorspellen. De meesten van ons missen het livegebeuren enorm – die lauwe pils die Jokke reeds aanhaalde klinkt als godendrank in mijn oren – en als organisator heb ik ook een zestigtal bands moeten afzeggen. Dat piekt, en we hebben dan nog het geluk dat we in feite gewoon de pauzeknop konden indrukken zonder dat onze portemonnee begon te huilen.
Dat godvergeten jaar ben ik grotendeels doorgekomen door mij onder te dompelen in de niet aflatende stroom aan albums die ons onophoudelijk vanuit alle uithoeken ter wereld bereikten, en waarvan we er zoveel mogelijk hebben besproken. Gezien ik best wel fan ben van cijfertjes: in 2020 zijn er maar drie dagen geweest waarop geen review of interview het digitale levenslicht zag. Die 363 berichten, in totaal goed voor 203,487 woorden, zijn gelezen door afgerond 26.500 mensen – en dat in het Nederlands. Van onder welke steen komen jullie in godsnaam allemaal gekropen? Naast het feit dat Jokke nog steeds reviews lijkt te schrijven in zijn slaap hebben we sinds augustus natuurlijk ook Jules en Mischa aan boord gehaald, die niet enkel beschikken over een kritisch oor en scherpe pen, maar ook gewoon aangename aanwinsten zijn binnen het team. Op naar 2021, dat hopelijk de terugkeer van livemuziek, lang uitlopende Dungeons & Dragons-sessies en wat sociaal contact inluidt. Gezien Addergebroed dit jaar ook nog eens een nieuwe voordeur krijgt, hebben we nog een kleine verrassing in petto. Alles op zijn tijd weliswaar, en nu is het eerst tijd om voor de vierde maal op rij te palaveren over de beste platen van het afgelopen jaar.

Beste song van 2020

Naast deze magistrale song van Armagedda ga ik effe valsspelen, want naast de vele black metal en consoorten wil ik nog even mijn onofficiële album of the year vermelden: een setlist die gruwelijk en tegelijk hilarisch is, met een nummer dat ondertussen al een dikke maand onophoudelijk, te pas en te onpas, in mijn kop opduikt. Damn you! Déhà en zijn social distancing choir brachten met “Pandechristmas” een coveralbum dat zich ergens op de grens tussen afschuwelijk en geniaal bevindt, op de plek waar dikke leute te vinden valt. Ooit metalcovers van Rick Astley, REM, Michael Jackson, Blur, Coolio, Depeche Mode, Britney Spears en Joy Division willen horen? Hier moet je zijn. Kwestie van op late familiebijeenkomsten toch iets op te kunnen leggen dat niet geheel afschuwelijk is. Mijn mama kon ’t alvast smaken! (disclaimer: de auteur is niet verantwoordelijk voor gebeurlijke irritatie verkregen door catchy oorwurmen)

Beste langspelers van 2020

  1. Akhlys – “Melinoë”: Breathe in, breathe out! Nooit eerder klonken ademhalingsoefeningen zo demonisch. Wat Naas Alcameth op dit album laat horen is in feite de essentie van moderne black metal. “Melinoë” is zo’n monstrueus en coherent werk geworden en is zonder twijfel het album dat in 2020 het vaakst mijn gehoorgangen heeft geteisterd. Als er één album er effectief in slaagt om bedreigend over te komen en tegelijk een spervuur van nietsontziende, scherpe en superlatief gemene riffs naar onze kop te slingeren, is het dit wel. Een moderne klassieker. Punt.
  2. Armagedda – “Svindeldjup ättestup”: Elk jaar krijgen we wel enkele onverwachte comebacks voorgeschoteld, maar dat we ooit nog nieuw Armagedda materiaal te horen zouden krijgen had ik niet durven voorspellen. The master has become the apprentice, gezien Armagedda hier duidelijk wat inspiratie van oude Ancient Records projecten zoals Hädanfärd heeft geleend. 16 jaar na het iconische “Ond spiritism” verschijnt Armagedda terug ten tonele met het logisch vervolg op hun beste plaat, en teleurstellen doen ze allerminst!
  3. Grifteskymfning – “Bedrövelsens härd”: Deze keuze zou niemand die mijn smaak ook maar een beetje kent mogen verbazen. Voor het eerst in 9 jaar bracht Sir N. nog eens iets uit met Grifteskymfning, en dat werden meteen twee albums. Laat op het jaar verscheen er nog eentje en nog EP als dessert, en de koude, melodieuze Zweedse black metal weet me zoals steeds compleet in vervoering te brengen. Volgens de regels van de kunst, en eindelijk met goeie productie! Alledrie de albums zijn van torenhoog niveau, maar deze “Bedrövelsens härd” is nog steeds de favoriet, en in mijn ogen het meest coherente werk.
  4. Paysage d’Hiver – “Im wald”: Hoewel “Im wald” officieel de eerste PdH full length is, kunnen we bezwaarlijk nog van een debuut spreken. Deze twee uur durende sneeuwwandeling mag dan misschien niet het beste materiaal zijn dat Wintherr reeds met zijn soloproject uitbracht, maar het is wel een verdomd verslavende brok atmosferische, ietwat rauwe en ijskoude (tja…) black metal geworden. Perfect tijdens de koude wintermaanden!
  5. Afsky – “Ofte jeg drømmer mig død“: Beklijvend, melancholisch en weemoedig zijn enkele adjectieven die bij de tweede langspeler van het Deense Afsky passen. Heel deze plaat bulkt van de invloeden uit folk en doom en haalt een topniveau, maar het tweede nummer “Tyende sang” alleen al is voldoende om een plek in mijn jaarlijst te veroveren.
  6. Haxänu – “Snare of all salvation”: Geen jaarlijst zonder Alex Poole. Met Ringarë wist hij niet volledig te overtuigen, de nieuwe Skáphe was ook meer dan degelijk, maar met Haxänu bleek het een koud kunstje: relatief traditionele black metal met een subtiele laag keyboards die verdomd catchy is.
  7. Voidsphere – “To sense | To perceive”: Met “To await | To expect” haalde Voidsphere twee jaar geleden al mijn jaarlijst (en toevallig werd het ook de eerste vinyl die ik ooit kocht), en dit jaar doen ze het kunstje nog eens over. Weinig projecten hebben een perfect passende bandnaam, maar in het geval van Voidsphere dekt die de lading perfect: kosmisch, groots en meeslepend, de twee nummers die de vierde langspeler opnieuw telt zuigen je zonder moeite in het zwart gat dat op de albumhoes prijkt.
  8. Cénotaphe – “Monte verità”: Verdomme, wat een brok energie is deze plaat toch. “Monte verità” zit barstensvol steengoede riffs, en de vocalen van Khaosgott zijn zonder minder woest te noemen. Ondanks het feit dat agressie de boventoon voert weet Cenotaphe een amalgaam aan stuwende en opjuttende riffs te schrijven waarvan het merendeel nog dagenlang nazindert en waartussen zelfs enkele heuse meezingrefreintjes te bespeuren vallen.
  9. Turia – “Degen van licht”: Moesten T’s krijsen niet zo door merg en been gaan, was het label ‘black metal’ misschien niet eens zo makkelijk op die nieuwe Turia te plakken. Desolaat en ietwat psychedelisch, met “Degen van licht” waan je je zo in de weidse bergpassen van de Alpen. Extra punten voor de magistrale set in de Magasin 4, een kleine maand voor de deuren van de concertzalen onherroepelijk sloten.
  10. Beltez – “A grey chill and a whisper”: Het Duitse Beltez wist te imponeren met een album dat meer een gesamtkunstwerk dan gewoon een album is: gebaseerd op een speciaal voor de release geschreven kortverhaal en vergezeld van een audiobook. Beltez weet een geslaagd huwelijk tussen dissonantie en harmonie te bewerkstelligen en voorziet ons een dik uur lang van verhalende black metal waar de dramatiek van af spat.

Eervolle vermeldingen: Lamp of Murmuur – “Heir of ecliptical romanticism”, Of Feather And Bone – “Sulphuric disintegration”, Esoctrilihum – “Eternity of shaog”, Svartkonst – “Black waves”, Black Curse – “Endless wound”, Drown – “Subaquous”, Ulcerate – “Stare into death and be still”, Atramentus – “Stygian”, Fluisteraars – “Bloem”, Jordablod – “The cabinet of numinous song”, Fanebærer – “Den første ild”, Sunken – “Livslede”, Ossaert – “Bedehuis”, Kvaen – “The funeral pyre”, Dumal – “The confessor”, Häxenzijrkel – “Die nachtseite”

Beste EP’s, splits en demo’s van 2020

  1. Empyrean Grace – “Bestowment of the seraphic key”: En toen was daar plots nóg een nieuw Haeresis Noviomagi project, ditmaal opnieuw een soloproject van O. De sympathieke Nederlander is over de jaren heen een vaste waarde geworden op deze site, en met “Bestowment of the seraphic key” wordt nogmaals duidelijk waarom. Dagenlang stond de demo/het nummer van een klein halfuur letterlijk op repeat. Dat black metal niet altijd moet klinken alsof je je in een sneeuwstorm bevindt wordt bewezen, want Empyrean Grace doet me meer denken aan een waterloze wandeling in de Sahara. Ronduit magistraal. Moest Armagedda’s “Evighetens i en obrytbar cirkel” er niet geweest zijn was dit zonder twijfel ook mijn ‘nummer’ van het jaar geworden.
  2. Spectral Lore/Mare Cognitum – “Astrology: wanderes of the nine”: Helaas vond ik de tijd niet deze split – eigenlijk eerder een conceptalbum – te bespreken maar mannekes, dit is spul van de bovenste plank. Doorheen de bijna twee uur durende reis langs de planeten in ons zonnestelsel vallen vooral de nummers van Mare Cognitum op, wat een ingenieus gitaarspel schudt die gast toch steeds uit zijn mouw. En dan dat artwork van Elijah Tamu! De vinylrelease is oogverblindend en zonder meer een prachtige toevoeging aan de collectie.
  3. Lamp of Murmuur – “The burning spears of crimson agony”: De langspeler liet ik uit mijn top 10 weg om al te veel overlap met mijn kompanen te vermijden, maar deze demo niet vermelden zou doodzonde zijn. De raw en wampyric black metal zit in de lift, en met deze demo steekt Lamp of Murmuur met kop en schouders boven de rest uit. Hoe verslavend zijn die riffs?!?
  4. Vital Spirit – “In the faith that looks through death”: had je me een jaar geleden verteld dat er een mix tussen spaghetti western en black metal zou ontstaan, had ik eens goed gelachen. Had je me proberen wijsmaken dat ik die mix fantastisch zou vinden, dan had ik je vierkant in je gezicht uitgelachen. Ook ik moet mijn ongelijk soms toegeven, zo blijkt.
  5. Grifteskymfning – “Satanic poltergeist”: Nog maar eens Grifteskymfning. Ten eerste omdat ik anders titels tekort kom om aan 10 te raken, ten tweede omdat Swartadauþuz dit jaar in de jaarlijsten ontbreekt, en ten derde omdat deze EP ook weer van absoluut topniveau is.
  6. Serpent Column – “Endless detainment”: Pure, onversneden doch berekende chaos. En daarmee is zo’n beetje alles gezegd.
  7. Kosmovorous – “Glorification sermons”: twintig minuten lang ijskoude, verslavende riffs uit Duitsland en Griekenland. De enorm gevarieerde vocalen van Valkenstijn (die o.a bij Sun of the Sleepless en The Vision Bleak live meespeelt en die we ook kennen van Ysengrin en Mosaic) tillen dit hondsbrutale en op Noorse blastbeat-leest geschoeide beestje enkel nog naar een hoger niveau.
  8. Ish Kerioth – “Under unclean wings”: Wat chauvinisme af en toe mag, en zeker als het dan ook nog eens zo’n sterke EP betreft. Belgische black metal houdt vast aan traditionele waarden en lijkt wat in de demo- en EP-fase te blijven hangen. Compleet onterecht! Afsluiter “Akeldama” trakteert ons daarboven ook nog eens op een fantastische hommage aan Chopins “Marche funèbre”, een meer dan geslaagd experiment!
  9. Unreqvited/Sylvaine – “Time without end”: Het moet niet altijd rammen en blazen zijn. Beide multi-instrumentalisten en vocalisten tonen zich hier van hun meest zachtmoedige kant op deze scream- en distortionloze EP, maar weten toch een klein halfuur lang een gevoelige snaar te raken middels hun minimalistische composities.
  10. Ultha – “Floors of heaven”: Een voorlopige zwanenzang van het fenomenale Ultha, dat reeds enkele keren de jaarlijst haalde en hier opnieuw toont één van de interessantste acts van Duitsland te zijn. Wat. Een. Band.

Jaarlijst Jules

2020, WAT EEN JAAR jongens! Ik ga het ijle isolement en de barre werkomstandigheden nog missen, over vijf jaar, wanneer al dit onheil hopelijk écht voorbij is. Of is zelfs die instelling ondertussen van een hol optimisme doordrongen? De laatste restjes emotionele stabiliteit of bijbehorende gelukzaligheid zijn naar het einde van dit onjaar volledig weggespoeld, en het is maar hooguit overdreven geniaal dat daar een zo’n gepaste soundtrack voor geschreven blijkt.  Om maar te zeggen, de auditieve verwennerij mocht er ook dit jaar verdomme weer zijn. 
Ik schreef mijn eerste review voor Addergebroed nog maar begin augustus, met name “Limbo“ van Gaerea. Dat was zeker niet de eerste recensie die ik ooit schreef, maar het voelde wel echt als thuiskomen. Het ‘nieuwe’ team en de ‘oude garde’ moeten elkaar zelfs nog voor het eerst ontmoeten, maar toch heerst er bij onderstaande steeds meer het gevoel dat we wel op onze plaats zitten. De onuitstaanbaar aantrekkelijke toekomst moet en zal het uitwijzen. 
Voorts laat ik vooral graag de muziek zelve aan het woord. Twee keer een lijstje van tien platen, daar krijg ik het vaneigens niet op verteld, dus toch nog even een korte bloemlezing van de platen die het nét niet haalden (in géén bepaalde volgorde):  Undeath – “Lesions of a different kind“, Lamp Of Murmuur – “Heir of ecliptical romanticism“, Fluids – “Ignorance exalted“, Evaporated Sores “Ulcerous dimensions“, Foul – “Of serpents“, Cosmic Putrefaction – “The horizon towards which splendour withers“, VoidCeremony – “Entropic reflections“, Continuum – “Dimensional unravel“, Imperial Triumphant – “Alphaville“, HWWAUOCH – “Protest against sanity“, Of Feather & Bone – “Sulfuric disintegration“, Wake – “Devouring ruin“, Fed Ash – “Diurnal traumas“, Ceremonial Bloodshed – “The tides of blood“, Ulcerate – “Stare into death and be still“, Armagedda – “Svindeldjup ättestup“, “Cryptae – Nightmare Traversal“, Esoctrilihum – “Eternity of Shaog“, Chepang – “Chatta“, Oranssi Pazuzu – “Mestarin kynsi“ en Warp Chamber – “Implements of excruciation“
EP’s: Clairvoyance – “Demo ’20“, Hyperdontia/Mortiferum – “Split” en Oxalate/Perpetuated/Blood Spore/Vivisect – “Split“

Beste song van 2020

Beste langspelers van 2020

  1. Akhlys – Melinoë: De onverslagen peetvader van het duistere werk anno 2020. Akhlys brengt met “Melinoë” een irrefutabel meesterwerk ter aarde, een contemporaine klassieker zonder meer. IJle, verslavende en weerzinwekkende riffs, onaardse en manische drumsalvo’s, uit de betere horrorfilm weggelopen intermezzo’s en een algemene sfeer die je van de eerste tot de laatste noot onderdompelt in de totale en eindeloze nacht. En toch weer “Melinoë” tussen al deze waanzin door een ongelofelijk gestructureerde chaos te etaleren. Voor wie black metal rasechte auditieve duisternis moet belichamen is er zelden zo’n daverend grandioze muziek geschreven. 
  2. Asfky – Ofte jeg drømmer mig død: Denemarken blijft op hoogtempo uiterst kwaliteitsvolle extreme muziek produceren, maar deze “Ofte jeg drømmer mig død” staat dit jaar met kop en schouders boven de rest. De buitenzinnig mooie Bredekilde op de hoes draagt alleen maar bij tot de desolate, afgeleefde en pertinent uitzichtloze stemming op deze eminente langspeler. Riffs zoals ze tijdens de climax van het weergaloze “Tyende Sang” verschijnen blijven nog zo lang als je het zelf kan verdragen door je grijze massa spoken, en we kunnen gangmaker Ole Pedersen Luk daar verder alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn. 
  3. Voidsphere – To sense | To perceive: Hoe ontiegelijk fascinerend zijn zwarte gaten ook? “Een gebied in de astronomische ruimte waaruit niets, zelfs licht niet, kan ontsnappen.” Het fenomeen weet al sinds zijn ontdekking op allerhande esoterische en occulte bijval te rekenen, omdat het een onmiskenbaar onheilspellende en allesomvattende duisternis bevat. Slechts een heel kleine gemeenschap van bands heeft dit ooit weten benaderen in muzikale vorm (what’s good, Darkspace?), al komt de discografie van Voidsphere ook beangstigend hard in de buurt. De auditieve hel die de ze op “To sense | To perceive” rechtzetten is zo onbegrijpelijk slopend en volmaakt in al zijn facetten, dat ik alleen maar een diepe buiging kan maken alvorens nog eens op play te duwen. Het maakt toch allemaal niets uit. 
  4. Caustic Wound – Death posture: Zogenaamde ‘all-star bands’ zijn doorheen de geschiedenis vaker miss dan hit gebleken, maar dat wist Caustic Wound niet aan z’n leeggebloedde, gitzwarte hart te laten komen. Met leden van Mortiferum, Cerebral Rot, Fetid en Magrudergrind durft de genadeloze Boog der Verwachtingen wel eens retestrak gespannen te staan, maar mannekeslief, wat een hondsbrutale bolwassing is “Death Posture” dan ook gebleken. Dit is een met de geur van rottend vlees doordrongen misbaksel dat tot lang nadat je lijf levenloos in elkaar zakte in een poel van diens eigen lichaamssappen op je verminkte snuiter blijft doordreunen tot botten, bloedbanen, organen en huidweefsel één vorte brij zijn geworden. Ik word opgewonden door er nog maar aan te denken.
  5. Internal Rot – Grieving birth: Internal Rot weet hier op 20 minuten en op basis van 22 nummers (oh, jawel) klaar te spelen waar ontelbaar veel bands in valse genres – we weten allemaal waarop dat alludeert – alleen maar van kunnen dromen. Dit is een allesverslindende, barbaarse riffmachine en pretendeert ook niks anders te zijn. Geen spelletjes, geen geleuter en vooral geen gedoe, gewoon effenaf het beste grindcore album van het jaar. 
  6. Black Curse – Endless wound: Een betere bekroning voor de broodnodige en organische symbiose tussen black- en death metal verdienden we dit jaar absoluut niet. Black Curse, ook weer bestaande uit leden van het illustere Primitive Man, Blood Incantation, Spectral Voice en Khemmis, weet elementen van beide genres op zo’n geniale manier te combineren dat je niet meer weet of je je vuist nu vol overgave in de lucht steekt voor Beëlzebub of de bloeddemonen van de onderwereld. En waar zit ‘m het verschil ook weer? “Endless wound” laat zien hoe uiterst fragiel de gekende grenzen wel niet zijn, en brengt ons zo moeiteloos samen tot één grote losbandig nihilistische, misantrope familie. Volstrekt hartverwarmend.
  7. Pharmakeia – Ternary curse: De Prava Campaign van het gelijknamige Prava Kollektiv heeft zich ietwat lastminute een tweede keer in deze top tien weten binnenwerken. Wie al eens met overmatig druggebruik experimenteerde, begrijpt meteen volledig waarom deze band überhaupt in het leven werd geroepen. Zowel qua thematiek als op audiovisueel vlak profileert Pharmakeia zich als de personificatie van een hemeltergend gore, eeuwig nazinderende bad trip. Op “Ternary curse” spelen de ongekende bandleden het klaar van je onder te dompelen in een door afgrijselijke hallucinaties doorspekte martelsessie waarbij Abu Ghraib in vergelijking op de Efteling gaat lijken. Voortreffelijk. 
  8. Skáphe – Skaphé³: Ook het uiterst geniale product van deze Ijslands/Amerikaanse samenwerking moest en zou in deze lijst verschijnen. Voor een derde keer op rij spelen Alex Poole en zijn trawanten het klaar om een meedogenloos mooie plaat in elkaar te vijzen. Je moet ervoor open kunnen staan, maar “Skáphe³” gaat na genoeg luisterbeurten op het betere klassieke werk van een Wagner of Mendelssohn lijken. Uitermate beklijvend, onbegrijpelijk gelaagd en ontegensprekelijk geniaal.
  9. Necrot – Mortal: “Blood offering” was voor onderstaande makkelijk één van de beste deathmetalplaten van de laatste jaren – wat fijn dat de heren daar in 2020 nog een schepje bovenop doen. “Mortal” gonst, beukt en groovet zich een weg naar de eeuwige jachtvelden, en lokt de luisteraar met een uitermate brede glimlach op diens gezicht mee. Een van dé bands die dit ogenblikkelijk live moet kunnen spelen. 
  10. Abduction – Jehanne: Een ietwat vreemde eend in de bijt, deze Abduction. Theatraal, bombastisch, doorspekt met geschiedkundigheden, maar bovenal: waanzinnig goed geschreven, sneller dan het licht en verslavend als de goedkoopste gram crack cocaïne. Abduction durft buiten de lijntjes te kleuren, terwijl die op andere nummers dan weer heel flink gerespecteerd worden. Niet te behappen, maar misschien wel daarom net zo moordend sterk.

Beste EP’s, splits en demo’s van 2020

  1. Serpent Column – Endless detainment: Wat kunnen we nog vertellen over het illustere, eloquente, belezen en virtuose Serpent Column? Je moet haast een doctoraat in de kunsten, geschiedenis én aan het conservatorium hebben gehaald om te kunnen bevatten hoe omvangrijk het vijfde stuk op hun repertoire ook weer is, maar voor de ongeletterden: denk aan een misnoegd liefdeskind van pakweg Antaeus en converge. De vonken spatten ervan af, branden je ogen uit hun kassen, en steken nadien moeiteloos je hele appartementsblok in de fik.
  2. Ascendency – Birth of an empire: Het Kopenhaagse Ascendency speelt black metal, zoveel is zeker. Maar hun connecties met Extremely Rotten en andere geprezen deathmetalentiteiten zorgen toch weer voor een uiterst fascinerende formule – eentje die al sinds de release van deze gevaarlijk corrosieve MLP door het hoofd van onderstaande blijft donderen. Meesterlijk.
  3. Nyredolk – Indebrændt: Mag je black metal al eens worden versneden met druipende, smerige black & roll? Dan is ‘t is hier te doen. Waar Hagzissa vorig jaar deze troon geriefelijk wist te bestijgen, heeft Nyredolk het met “Indebraendt” klaargespeeld een gelijkaardige impact te verwerven op de tijdspanne van een EP. Woest, grauw, puur, en van eerste klasse.
  4. Vacuous – Katabasis: Rollend, grommend en pulserend pronkstuk van dit relatief nieuwe Londense trio. “Katabasis” bezit een rauwe veelzijdigheid die ontzettend smaakt, en onderstaande doet smeken om meer. Laat die langspeler maar eerstdaags verschijnen. 
  5. Left Cross – Prophecy of Conquest: Makkelijk de vuilste EP in heel deze lijst. Left Cross is niet geïnteresseerd in trends, melodieën, of experimentele avant garde. Wat de band wel weet te boeien zijn ontzettend smerige songs en bandeloze agressiviteit. “Prophecy of conquest” zou een stam Neanderthalers heel erg blij maken, al is de kans zeker zo groot dat ze met de doodsangst in hun ogen verstijven en nooit meer recupereren. 
  6. Crown Of Ascension – Twixt zero & infinity: Tweeëntwintig minuten cello, piano, gitaar en drums die belachelijk snel en snoeihard inbeuken op je gestel. Wat. Een. Droom. De held achter Vessel of Inequity is terug, met een nog meer van de realiteit ontrukt project vol mensonterende geluiden. Verplichte kost voor iedereen die zijn of haar gehoor als eens op z’n uithoudingsvermogen durft testen. 
  7. Fleshrot – Fleshrot: Soms mag het ook gewoon even idioot simpel, catchy en groovy zijn. Fleshrot neemt de oldschool deathmetalrevival behoorlijk serieus, zichzelf gelukkig iets minder, en de resulterende demo beukt dan ook met de ogen toe alle pannen van het dak.
  8. Cryptworm – Reeking gunk of abhorrence: Elementen van goregrind en andere verlepte subgenres samengooien met rauwe oldschool death en je maaginhoud quasi onmiddellijk verliezen bij het aanschouwen van de dikke twintig minuten rotzooi die uit wat we hopen dat de baarmoeder van het monsterlijk gedrocht dat deze plaat is komt gekropen? JA, graag.
  9. Bog Body / Primitive Warfare – The gate of grief / Undulating torment: Walgelijk goeie black/doom en war metal split van deze twee ontzag inboezemende jonge Amerikaanse bands op Stygian Black Hand. De kleine hoeveelheid resistentie die een menselijk lichaam nog kan vertonen na de kant van Bog Body wordt hier chirurgisch tot in de totale vernieling gescheurd door een zelfs voor zijn doen opmerkelijk groffe Primitive Warfare.
  10. Kyrios – Saturnal chambers: Middeleeuws edoch futuristisch dungeon synth black metal spektakel Kyrios slaat je naar alle waarschijnlijkheid met desolate verstomming op deze uitzonderlijk coole “Saturnal chambers”. Caligari records weet als geen ander hoe ze de beste en meest vreemde vissen uit het pont moeten halen, en ook Kyrios past perfect in dat rijtje thuis. Abstracte smeerboel van de bovenste plank.